Η ΤΡΙΚΥΜΙΑ του Πρόσπερο (απόσπασμα 3)

Τραγούδι του Άριελ

Ποιος στο βυθό
κοιμάται
τον ύπνο τον αιώνιο;
Μαργαριτάρια λάμπουν τα οστά,
στα μάτια που αδειάζουν
κοράλλια
της θάλασσας
τα μάγια
δεν αφήνουνε
να πέσει η ομορφιά
στο θάνατο.

*

Εγώ προκάλεσα την Τρικυμία κι εγώ την σταματώ, θα έλεγα, στο Χρόνο κουρνιασμένος. Δεν προχωρώ αν … Τέχνη μου, παραμέρισε, παρηγορήσου. Θα πάρει τέλος τώρα το τραγικό του καταποντισμού το θέαμα που άγγιξε βαθιά σου την πιο σπουδαία αρετή: τη Λύπη σαν συμπάθεια για όσους πάσχουν.

*
Το γλέντι πήρε τέλος. Και το θέαμα
θα σβηστεί μαζί του. γιατί όλα τούτα
ένα παλάτι είναι που χτίζει η Φαντασία χωρίς θεμέλια
μια σφαίρα που θα διαλυθεί στο νου.
Κι οι ηθοποιοί μας, πνεύματα θα λιώσουν
ένα θεσπέσιο τίποτα
είναι οι μικρές ζωές μας
πλασμένες απ’ την ύλη των Ονείρων. ο Ύπνος τις τυλίγει.
Ας φορτωθώ τη δύναμη που φεύγει απ’ το κορμί.
Το γέρικο μυαλό μου ανακυκλώνει
ανησυχία αόριστη. Μα Εσείς
μην ενοχλείστε απ’ την αμφιβολία μου.
Αν η ευχαρίστηση Σας εισβάλει στο σύμπαν
της σκέψης μου, ό, τι εξαγρίωσε η ζωή
θα εξημερώσει.

Ελένη Μερκενίδου
από το θεατρικό ποίημα Η τρικυμία του Πρόσπερο, 2007
(το έργο βασίστηκε στην Τρικυμία του Σαίξπηρ,
απ’ όπου είναι και κάποια μεταγραμμένα αποσπάσματα).