Η ΤΡΙΚΥΜΙΑ του Πρόσπερο (απόσπασμα 1)

Είμαι ο Πρόσπερο, ο έκπτωτος
δούκας του Μιλάνου. μια προδοσία
με ρίχνει στη σκηνή
μπροστά Σας, η ανάσα τους
αντίθετη απ’ τη ροή του κόσμου.
Μια προδοσία συνεπαρμένη
μ’ έριξε σ’ αυτό το ξερονήσι που Εγώ
έδωσα το τοπίο/σχήμα της αδικίας :
είναι γεμάτο βράχια κοφτερά, σπηλιές όλο σκοτάδι,
αιχμές που μόνο μια αφάνταστη Τρικυμία
πέρα απ’ τα’ ανθρώπινα μπορεί να σβήσει, η Τέχνη.
Αρχίζει ο ρόλος μου. Σ’ ένα κουρέλι με νοσταλγία
όλοι θα ζήσουν ξανά. Τα σπασμένα
θα ενωθούν, τα φτερά που δεν πέταξαν,
οι αναμνήσεις κι οι ψυχές
ξανά ώς να σπάσουν. ίδιος ο κύκλος, η ίδια ταραχή.
Όσο ωφελεί μια μνήμη άθραυστη
θα έχω την τιμή στα μάτια Σας
θα ενώσω μικρά, μεγάλα όνειρα ανθρώπων,
αν είναι άνθρωποι οι σκιές που αντιδικούν.
Καμία επινόηση.
Μονάχα η ζωή μιλάει πειστικά
μέσα από λείψανα, ειρωνεύεται.
Κι ενώ η ομίχλη πέφτει.

Ελένη Μερκενίδου
Η Τρικυμία του Πρόσπερο, Θεατρικό ποίημα, 2007
(το έργο βασίστηκε στην Τρικυμία του Σαίξπηρ,
απ’ όπου είναι και κάποια μεταγραμμένα αποσπάσματα)