Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009

Έαρ


Θα ξημερώσει.
Για να μιλήσουν τα δέντρα.
Ν’ ανοίξει και πάλι
Το κλειστό διάφραγμα του κόσμου.
Πάνω από το πάτημα της αράχνης
θα το αναγγείλει το χτύπημα του ρολογιού,
το κλάμα του μωρού στο διπλανό διαμέρισμα,
η λάμψη των κήπων.
Όχι το πρωινό δελτίο ειδήσεων.
Αυτό δεν είναι νέο.
Νέο είναι το φως
που όλα τα δείχνει κι όλα τ’ αλλάζει.
Εδώ,
κάτω απ’ το αίθριο τ’ ουρανού,
στη μικρή αποικία της αύρας.

Το φως –
η δόξα και το ανάθεμα
το ανεξίτηλο μελάνι του ήλιου.

Αναστάσης Βιστωνίτης
από την ενότητα Τα ρόδα της Αχερουσίας,
δημοσιεύτηκε στο περ. Εντευκτήριο,

τεύχ. 81, Απρ. – Ιούν. 2008

5 σχόλια:

Poet είπε...

Μάρτυς ο Αλλάχ, δεν θέλω πάντα να εγκωμιάζω τις εικόνες της Τζούλιας. Αυτή όμως είναι εκθαμβωτική.

Α. Δ.Ε. ΒΑΛΜΑΣ είπε...

Η Τζούλια γράφει ποίηση με τις εικόνες της.

Καλημέρα

Dinos-Art είπε...

Συμφωνώ απόλυτα και με τους δυο σας

Τζούλια Φορτούνη είπε...

σας ευχαριστώ όλους...είναι τα ποιήματα που φτιάχνουν μέσα μου εικόνες, όπως αυτό το τόσο γεμάτο εικόνες ποίημα του Αναστάση Βιστωνίτη, τις γεμάτες ανοιξιάτικο φως...

Poet είπε...

Έτσι λειτουργούν όλες οι μορφές τέχνης, παλιές και καινούριες. Ένα ποίημα φτιάχνει μέσα σου εικόνες, ένα κορίτσι φτιάχνει μέσα μας ποιήματα (στον Ντίνο ζωγραφιές). Μια μουσική, ένα άρωμα, ακόμη κι ένα παλιό σπίτι ακατοίκητο. Και κάτι ακαθόριστο στα μυστικά εργαστήρια της ψυχής.