Μια νύχτα κατεβαίνει απ’ τα μαλλιά σου
- Ή να ‘ναι η νύχτα που τινάζει τα μαλλιά της
Μπρος στον αστραφτερό καθρέφτη του άδειου της
Τη σκονισμένη τζαμαρία του σκοταδιού της;
Ποιος έρχεται
Ένας άγγελος με ρούχα χειμωνιάτικα
Κρυώνει αφάνταστα μες στη φυτεία των άστρων
Ποιος έρχεται
Ο άδολος Ιησούς που πίστεψε στο θαύμα
Κι έγινε είδωλο στο πάλκο τ’ ουρανού
Τρελά τηλέφωνα χτυπούν απ’ το υπερπέραν
Εμπρός εμπρός δεν απαντάει κανείς
Απόψε είν’ όλα έρμαια μιας ερήμωσης
Τα πράγματα ασυνείδητα στον παγερό τους ύπνο
Οι λάμπες πάνω αδιάφορες ψεκάζοντας το φως τους
Κι οι άνθρωποι κάτω απ’ τη γη :
Θηλάζοντας ναρκωτικά του φόβου τους
Ανοίγοντας ανύπαρκτες στοές προς τα πιο πέρα
Κοιτάζοντας με τυφλωμένα μάτια τα επικείμενα.
Και τα μαλλιά σου από αέρα βρόμικο
Κι εσύ αγέννητη στον γαλαξία του χρόνου
Κι αυτά και τ’ άλλα όλα χωνεμένα
Μες στην απάνθρωπη ευαισθησία του ποιητή.
Αντώνης Φωστιέρης
από τη συλλογή Σκοτεινός έρωτας, 1977
Αναρτήσεις
5 σχόλια:
Κι έγινε είδωλο στο πάλκο του ουρανού!
Τι ακριβή τιμωρία και πόσο επώδυνη τούτη η ανατροπή.Να μοιάζει βάσανο κι ο ουρανός αν δεν συντροφευθεί
αχ αυτή η απάνθρωπη ευαισθησία του ποιητή...
που χωνεύει τους φόβους, θαύματα, είδωλα, και τους κάνει στίχους...
και μας απογυμνώνει
αμείλικτη η ποίηση... σχεδόν θεϊκή...
Εγώ, κορίτσια, θα μείνω στον πρώτο στίχο : «μια νύχτα κατεβαίνει απ' τα μαλλιά σου». Παρόλο που θα τον προτιμούσα «μια νύχτα κατεβαίνει από τα μάτια σου». Έχουν ένα απίστευτο βάθος τα γυναικεία μάτια μερικές στιγμές. Και χρώμα σκοτεινό, της αβύσσου.
Κι ο ουρανός μόνος του, Όλγα μου, παύει να είναι ουρανός, αδειάζει.
Θέλει το βάσανό του.
Σχεδόν θεϊκή, δηλαδή ένθεη, Τζούλια μου. Αυτό είναι η ποίηση. Κι ο ποιητής, ο ιερέας του αόρατου.
Κρατώ στα χέρια μου μια ανθολογία του 1974 του Υπουργείου Παιδείας ,όπου ο Αντώνης Φωστιέρης Τάξις Στ΄ Λεόντιον Λύκειον ΄Ανω Πατησίων έχει ανθολογηθεί με 'ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΩΝ ΩΡΩΝ΄
και το
ΓΛΥΠΤΟ
'Αγαλμα σκαμένο απ΄τη θλίψη
σε στάση κόρης πούχει σκύψει
το κεφάλι και βουβά θρηνεί
με θολό του βλέμμα που σπαράζει
-Ετσι μοιάζει
κι η τυραγνισμένη μας ψυχή ....'
Τρείς σελίδες μετά
η Μαρία Καλαντζή (το πατρικό μου )
με το ποίημα
ΠΑΛΗ
' Εξω οι σκιές περπατούν .
Πού είσαι σιωπηλή νεράιδα;
Εφυγε...
Πληγώνω κάθε τόσο
τον αντίπαλό μου
κι ακούω πάντα , θέ μου
τη δική μου κραυγή !
Με γύρισε πίσω απόψε η νύχτα 35 χρόνια ,POET.
Κι έχω την αίσθηση πως αυτό το μαχαίρι είναι πάντα εδώ .
Ετσι όπως ο Φωστιέρης βγάζει από τότε τη θλίψη του στοχασμού , αυτό
το άχ, το ανεκπλήρωτο , το πένθιμο , καθώς λέει '' αυτό που μένει περισσότερο /είναι αυτό που
φεύγει ''
Ενα με γάλο ταξίδι αυτός ο ποιητής !!!
Οι εικόνες υπέροχες όπως πάντα
Γειά σε όλους .
Καλημέρα, Υακίνθη. Η κοινή σας παρουσία με τον Αντώνη Φωστιέρη στην ανθολογία του 1974 είναι ένα μικρό ιστορικό ποιητικό γεγονός και σε ευχαριστώ που το αναφέρεις.
Ναι, μνήμη είναι ο συνήθης τόπος των εκτελέσεων. Όσοι και όσα έφυγαν έχουν για πάντα αλώσει την ψυχή μας. Να είσαι καλά.
Δημοσίευση σχολίου