Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2009

Βαρύτητα


Μακροσκελείς προτάσεις σιωπής
συνομιλούν για λογαριασμό μας
Εδώ κανείς. Εκεί κανείς.
Το ρολόι σταμάτησε στις δώδεκα
και τώρα τους δείκτες
τους γυρνάει η απουσία με χέρι αργό.
Περπατώντας στο δωμάτιο
το πάτωμα τρίζει ανυπόφορα.
Πόσο βαρύς γίνεται ο άνθρωπος
όταν αδειάζει μέσα του;

Λίλιαν Μπουράνη
Δημοσιευμένο στο ιστολόγιο της ποιήτριας
pandora's bookmarks

9 σχόλια:

Poet είπε...

Τώρα κατάλαβα γιατί λένε ότι οι δηλώσεις των πολιτικών έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα.

Αγγελικούλα είπε...

Πολύ άγριο πράγμα η μοναξιά. Το έχω δει στα μάτια αυτών που έχουν χάσει εκείνους που αγαπούν.

Μαρία Δριμή είπε...

Αυτό το ποίημα, έτσι καθώς το διαβάζω τώρα, τις πρώτες πρωινές ώρες, μου φαίνεται τραγικά αληθινό;
...πόσο βαρύς γίνεται ο άνθρωπος, όταν αδειάζει μέσα του;...

Dinos-Art είπε...

Το κατάλαβα όταν η μητέρα στα τελευταία της δεν ήθελε να δει τον επιτάφιο που περνούσε κάτω από το μπαλκόνι, ενώ μια ζωή ήταν προσκολλημένη στα θεία.

το πετάλι είπε...

η απουσία - μοναξιά, δοσμένη εξαιρετικά!

"Πόσο βαρύς γίνεται ο άνθρωπος
όταν αδειάζει μέσα του;"

και
πόσο ελαφρύς όταν είναι γεμάτος μέσα του;

οξύμωρο δεν είναι;

"η αβάσταχτη ελαφρότητα του εσωτερικού μας κόσμου"

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Κάθε λέξη, κάθε στίχος κρύβουν μέσα τους τη βαρύτητα της μοναξιάς. Διαβάζοντας χτες και την ανάρτηση της Μαρίας Jose για τον άγνωστο ασθενή σκέφτομαι πόσο αυτός ο μοναχικός και βαρύς άνθρωπος - ασθενής προσπαθεί σ΄ενα νοσοκομείο να σπρώξει έστω και για ένα κλικ το δείκτη του ρολογιού.

Τζούλια Φορτούνη είπε...

δεν είναι τυχαίο που κάποιοι αρχαίοι πολιτισμοί συμβόλιζαν την ανθρώπινη ψυχή με την πεταλούδα.
έτσι βαραίνει το σώμα μας αν φτερουγήσει μακριά σε άλλα δάση, αν ξεγελαστεί από τα απατηλά χρώματα των μακρυνών οριζόντων και δεν ξαναγυρίσει στην πατρίδα της...
τότε βαραίνουν οι ώρες και οι σιωπές μακόσυρτες τρίζουν σαν αλυσσίδες...

υπέροχο Λίλιαν!

Ιορδανίδου Όλγα είπε...

Dust in the wind..ενώ στο μεταξύ θα ψάχνουμε "..κάτι που θα μας σταθεί βοηθός κι αφού πεθάνουμε.." όπως έλεγε και ο Οδυσσέας Ελύτης στο Αξιον Εστί

Poet είπε...

Xαίρομαι που επισημαίνετε τους τελευταίους δύο στίχους του ποιήματος. Είναι το εύρημα, η γροθιά, το κρεσέντο, η έξοχη ποιητική στιγμή. Εκείνο που με έκανε να επιλέξω αυτό το ποίημα της Λίλιαν για την παρουσίασή της.

Και, ναι, η πατρίδα, Τζούλια, η πατρίδα είναι τα πάντα.