Κυρά μου έρημος
ξανθή μου μάγισσα
της Αφρικής μεγάλη θυγατέρα
του άγριου Σιμούν αιώνια ερωμένη
πώς με πλανεύει απόψε ο χορός σου.
Κι εγώ μαζί σου
άσε να κάτσω
στη σκοτεινή σκιά του Βεδουίνου
στο κουρασμένο σώμα της καμήλας
να τραγουδήσω τούτο το τραγούδι.
Όλφατ με λένε
και Αισέ και Φάτμα και Γκαλίλα
απ΄τα τζαμιά φωνάζουν τ’ όνομά μου
όταν χορεύω
όταν πονώ και σκίζω το μαντήλι.
Κυρά μου έρημος
σκλάβα κι αρχόντισα
της μοναξιάς και της οφθαλμαπάτης
στου Αλ Χαλίλι
οδήγησέ με απόψε το παζάρι.
Να μπω ξυπόλητη
με μαύρα ρούχα
στα βρώμικα στενά με τους εμπόρους
να παζαρέψω θέλω την ψυχή μου
γιατί μια έρημο,
μια μαύρη θάλασσα
την άφησαν οι άσκοπες αγάπες
και πια κανείς δεν τη ζητά
ούτε την αγοράζει!..
Λίλιαν Μπουράνη
Δημοσιευμένο στο ιστολόγιο της ποιήτριας
Pandora's bookmarks
Αναρτήσεις
16 σχόλια:
Σε τόπους μαγικούς κι ονειρεμένους μας ταξιδεύεις Λίλιαν απόψε, μήπως και βρούμε την ψυχή που χάσαμε εδώ.
Λένε η Αφρική χάρισμα της μαγείας έχει, κι όποιος τη γεύτηκε μια φορά τον ξαναφέρνει πίσω.
Moυ αρέσει αυτό το πάθος. «... γιατί μια έρημο, μια μαύρη θάλασσα την άφησαν οι άσκοπες αγάπες ..»
Φαντάζομαι ότι όλοι έχουμε περάσει από χίλια μύρια κύματα στον έρωτα, αλλά δεν ξέρω αν υπάρχουν άσκοπες αγάπες. Δηλαδή, αλλιώς ποιός θα ήταν ο σκοπός τους, η αιωνιότητα; Ή η σύνταξη;
Η αγάπη τρέφεται από το ίδιο της το αίμα και δικαιώνεται από την ίδια την ύπαρξή της. Όσο υπάρχει.
«...και πια κανείς δεν τη ζητά
ούτε την αγοράζει!..»
Κανείς δεν την θέλει. Με κανένα τρόπο. Πόσο πόνο κρύβουν αυτοί οι στίχοι...
Θα έλεγα να μην τη βγάζει στο παζάρι. Μια τέτοια φλογισμένη ψυχή δεν παραδίδεται στους μαγαζάτορες. Ψάχνει και βρίσκει μια άλλη ψυχή που της αρμόζει. Αν αντέχει ακόμη τον πόνο.
Κι αν δεν αντέχει; Τότε τι γίνεται; Εδώ σε θέλω.
Ξέρεις εκείνο που λένε : «Εδώ σε θέλω, κάβουρα, να περπατάς στα κάρβουνα;» Όποιος δεν αντέχει, πάει σπίτι του και κλαψουρίζει. Ή τηλεφωνεί στις μοναχικές καρδιές να παρηγορηθεί. Το σταυρόλεξο του έρωτα είναι για δυνατούς λύτες.
Καλά τα λέω, Λίλιαν;
ποίημα που με ταξιδεύει στο Μαρακές στη Καζαμπλάνκα στο Χαρτούμ στο Αλγέρι...
διαβάζοντάς το μου ήρθε στο νου το "midnight market in Marrakesh" της Loreena Mckennitt
"Να μπω ξυπόλητη
με μαύρα ρούχα
στα βρώμικα στενά με τους εμπόρους
να παζαρέψω θέλω την ψυχή μου"
(πολύ δυνατή σκηνή)
...έχεις δίκιο Dinos-Art,
η Αφρική μαγεύει,
δεν την γεύτηκα απλώς, την έζησα
και έχει μείνει η αιώνια ερωμένη!
Συμπαθάτε με που μπαίνω καθυστερημένα στη συζήτηση, αν και αλλιώς όφειλα, αλλά αστάθμητοι παράγοντες με κράτησαν μακριά από την όμορφη παρέα σας.
Ο έρωτας είναι για τολμηρούς πολεμιστές και αμετανόητους τζογαδόρους. Γι αυτούς που προτιμούν να βρίσκονται ξυπόλυτοι στην έρημο παζαρεύοντας ξανά και ξανά την ψυχή τους παρά να πλήττουν στην ασφάλεια μιας αγάπης που μοιάζει με Κυριακάτικη "οικογενειακή ρουτίνα".
Μια καλημέρα σε όλους πριν φύγω για το Πανόραμα και τον καθιερωμένο κυριακάτικο καφέ με τους παλιούς συμμαθητές.
Είπες τζογαδόρους και με χτύπησες στο ευαίσθητο σημείο, Λίλιαν. Καθώς είμαι γνωστός αμετανόητος και έχω αφιερώσει ένα ολόκληρο κεφάλαιο στον τζόγο σε ένα από τα μυθιστορήματά μου. Περισσότερα αργότερα.
Όλα εξαρτώνται από το πως διαβάζει και τι γυρεύει κανείς στον έρωτα.
«Τα τυχερά παιχνίδια έχουν για πρόσχημα το χρήμα αλλά δεν είναι παρά ένας ακόμη παθιασμένος έρωτας. Έρωτας καταχωρημένος στη μνήμη των κυττάρων από εκείνον το σατανικό αρχαίο διδάσκαλο (τον Τζόγο). Οι παίκτες τόχουν μέσα τους να προκαλούν τη μοίρα τους και στη διάρκεια (λέξη κλειδί), όλοι και μηδενός εξαιρουμένου, είναι χαμένοι από χέρι. Όπως και όλοι οι ερωτευμένοι.
Μα να αφήσουν τον τζόγο, έστω κι αν κάποια στιγμή κέρδιζαν ολόκληρο τον κόσμο, θάταν να εγκατασταθούν στη χώρα της θανάσιμης ανίας. Όπως έκανε η πρώτη μου αγάπη, να εγκαταλείψουν την περιπέτεια και τον κίνδυνο για να παντρευτούν τον καλό γαμπρό. Ή την πλούσια κοκκινομάγουλη νύφη από το χωριό. Ο έρωτας είναι προορισμένος να χαθεί για πάντα αλλά ακόμη και η ανάμνησή του κάνει το αίμα να ανάβει σαν φωτιά.
Εγώ δεν λέω και ξελέω στη ζωή μου και δεν είμαι από κείνους που πετάνε την πετσέτα στο ρινγκ. Όσους και όσα κάποτε αγάπησα, τα αγαπώ και τώρα ....»
Ολίγα περί έρωτα και τζόγου ή απόσπασμα από το μυθιστόρημά μου, Η γοητεία των δευτερολέπτων, 2001, κεφάλαιο Κούκος μονός, γνήσιος και ανόθευτος.
Ωραίος ο έρωτας, σε όλες τις εκφάνσεις του, αλλά να μην κατεβαίνει στο πεζοδρόμιο.
Δηλαδή, τι να είναι, ο ασπασμός των αγγέλων προς τ' άστρα;
Ο έρωτας είναι αναρχοαυτόνομος από τη φύση του και δεν καταλαβαίνει γρυ από δεοντολογία. Και στο
πεζοδρόμιο κατεβαίνει, και στη λάσπη κυλιέται, και κάνει χίλια δυο που ούτε να διανοηθεί μπορεί κανείς πριν ερωτευτεί. Πριν τον βαρέσει κατακούτελα.
Να αναφέρω παραδείγματα;
Τόλη ίσως δεν κατάλαβες τι εννοούσα.
Κυριολεκτούσα:
Όταν βλέπεις νέα παιδιά σχεδόν να πηδιούνται δημόσια μέσα στην Τσιμισκή, ομοφυλόφιλοι (δεν έχω τίποτα μαζί τους, αυτόν το έρωτα γουστάρουν) το ίδιο, είναι επειδή ο έρωτάς είναι αναρχοαυτόνομος, δεν καταλαβαίνει απο δεοντολογία και τους έχει βαρέσει κατακούτελα;
Είσαι πιο παρατηρητικός από μένα. Εγώ τα έχω δει μόνο να φιλιούνται. Και δεν με πειράζει καθόλου.
Ναι, μπορεί να τους έχει βαρέσει κατακούτελα. Ή να θέλουν να προκαλέσουν. Ή να μην τους καίγεται καρφί.
Όπως θα μου έλεγες κι εσύ, υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα στην κοινωνία σήμερα. Οι δημόσιες αγκαλιές και τα φιλιά είναι τώρα το πρόβλημα;
Δεν είμαι πιο παρατηρητικός αλλά πιο "γυρισιάρης" από σένα στο κέντρο. Ούτε εμένα με πειράζει. Με ενοχλεί όμως που και ο έρωτας γίνεται ίσωμα μαζί με όλα τα άλλα χειρότερα της σημερινής κοινωνίας.
Δημοσίευση σχολίου