Φίλοι μου του διαδικτύου,
Συμπληρώθηκαν ήδη δεκατρία χρόνια από τον Ιούνιο του 2008, όταν με τη Λίνα Παπαδοπούλου αποφασίσαμε να ανοιχτούμε στο πέλαγος των Ελλήνων ποιητών του 20ου (και του 21ου !!) αιώνα. Με προσωπικές θεματικές ανθολογίες. Με ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη, για την κοινωνία και την επανάσταση, για το όνειρο και την ουτοπία, για τον χρόνο και τη μνήμη, για τη μοναξιά, για το ίδιο το ποιητικό φαινόμενο, για όλα τα αιώνια θέματα της λογοτεχνίας.
Στο διάστημα αυτό, διάβασα αναρίθμητες ποιητικές συλλογές, ξεφύλλισα εκατοντάδες τεύχη λογοτεχνικών περιοδικών, ανέτρεξα σε μερικές δεκάδες ανθολογίες από τη βιβλιοθήκη μου και προμηθεύτηκα άλλες, για να θυμηθώ τα αγαπημένα μου ποιήματα, να ανακαλύψω άλλα και έτσι να μοιραστώ μαζί σας αυτόν τον αμύθητο πλούτο της ψυχής.
Εκτός από τις θεματικές ανθολογίες, σκοπός μας ήταν να παρουσιάσουμε ξεχωριστά σημαντικούς ποιητές, ιδίως εκείνους που είναι λιγότερο γνωστοί έξω από τον στενό ποιητικό κύκλο. Επίσης, να σας γνωρίσουμε αξιόλογους νέους ποιητές, την ελπίδα και το μέλλον. Αυτό έχει ήδη γίνει για αρκετούς ποιητές και θα συνεχιστεί με ειδικά αφιερώματα σε πολλούς άλλους. Με τον τρόπο αυτό, συνεχίζουμε με τη δική μας οπτική τις άλλες αξιόλογες προσπάθειες ανθολόγησης που έχουν γίνει στο διαδίκτυο.
Το ιστολόγιο φέρει ένα δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα, υπήρξε όμως, έως πριν έξι χρόνια περίπου, αποτέλεσμα ομαδικής εργασίας. Συνεχίζω μόνος μου από τότε. Τα ποιήματα συνοδεύονται, σχεδόν πάντα πλέον, από πίνακες ζωγραφικής, εικόνες, σχέδια ή φωτογραφίες. Το ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου στη στήλη «Το ποίημα που διανυκτερεύει», όπως και το δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα της ανθολογίας, εκφράζουν τον αγωνιζόμενο άνθρωπο και το πνεύμα του ιστολογίου. Δραστικό αντίδοτο, ελπίζω, στη μοναξιά που ενεδρεύει μέσα μας.
Μερικούς μήνες μετά την αρχή αυτής της προσπάθειας, είχαμε τη χαρά να γίνει βασική συνεργάτιδά μας η πολύτιμη Τζούλια Φορτούνη. Η Τζούλια ανέλαβε να επιλέγει πίνακες και συνθέτει εικόνες για τα ποιήματα της ανθολογίας - μια πρωτότυπη δημιουργική εργασία. Τη Τζούλια διαδέχτηκε στον τομέα αυτό μια άλλη φίλη από την Αθήνα, η Γιάννα Αγγελοπούλου. Εδώ και έξι χρόνια περίπου, την εργασία αυτή έχω αναλάβει εγώ προσωπικά.
Βασικός συνεργάτης του ιστολογίου υπήρξε και ένας παλιός μου φίλος, ο ζωγράφος και λογοτέχνης Ντίνος Παπασπύρου. Κατά διαστήματα είχαμε τη βοήθεια και άλλων φίλων της ποίησης.
Μετά λοιπόν περισσότερους από 500 ποιητές με περισσότερα από 5.000 ποιήματα σε 14 θεματικές ενότητες, έχω πια συνειδητοποιήσει ότι το έργο αυτό δεν πρόκειται να τελειώσει. Δεν θα τελειώσει ποτέ γιατί η ποίηση δεν τελειώνει ποτέ. Δεν έχουν ακόμα ανθολογηθεί πολλοί σημαντικοί ποιητές και η ανθολόγηση άλλων δεν είναι πλήρης. Και το κυριότερο, παρά την παραδοσιακή μικροψυχία και μεμψιμοιρία στον τόπο μας, η ελληνική ποίηση γνωρίζει στις μέρες μας μια πρωτοφανή άνθιση.Οι παλιότεροι ποιητές δημοσιεύουν το έργο της ωριμότητάς τους ενώ εμφανίζονται συνεχώς αξιόλογοι νέοι ποιητές. Μέσα στην κοπριά φυτρώνουν εξαίσια λουλούδια.
Η έρευνα λοιπόν θα συνεχιστεί, παρά τη γενικότερη σοβαρή μείωση στην κίνηση των ιστολογίων, και θα προστεθούν στις ανθολογίες πολλοί ποιητές και πολύ περισσότερα ποιήματα. Με μοναδικό κριτήριο την ποιότητα. Πρόκειται ασφαλώς για μια φιλόδοξη προσπάθεια, ιδίως αν ληφθούν υπόψη οι τεχνικοί περιορισμοί ενός απλού ιστολογίου αλλά και ο περιορισμένος χρόνος που εγώ διαθέτω. Και κάτι ακόμα, νομίζω ιδιαίτερα σημαντικό. Η αγάπη όλων μας για την ποίηση δημιουργεί φιλικούς δεσμούς με ξεχωριστούς ανθρώπους που, πιθανότατα, δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουμε από κοντά. Παράδειγμα η συνεργασία μου με τα άλλα μέλη της παρέας που υπήρξε σχεδόν αποκλειστικά ηλεκτρονική και τηλεφωνική. Και οι πολλοί κάτοχοι άλλων ιστολογίων που έχουν γίνει τακτικοί αναγνώστες μας. Νομίζω ότι αυτή είναι μια άριστη συστατική επιστολή για τη λειτουργία του διαδικτύου.
Ευχαριστώ θερμά τη Τζούλια, τη Λίνα, τη Γιάννα και τον Ντίνο, σας ευχαριστώ όλους.
Τόλης Νικηφόρου
Αναρτήσεις
9 σχόλια:
Τώρα κατάλαβα γιατί λένε ότι οι δηλώσεις των πολιτικών έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα.
Πολύ άγριο πράγμα η μοναξιά. Το έχω δει στα μάτια αυτών που έχουν χάσει εκείνους που αγαπούν.
Αυτό το ποίημα, έτσι καθώς το διαβάζω τώρα, τις πρώτες πρωινές ώρες, μου φαίνεται τραγικά αληθινό;
...πόσο βαρύς γίνεται ο άνθρωπος, όταν αδειάζει μέσα του;...
Το κατάλαβα όταν η μητέρα στα τελευταία της δεν ήθελε να δει τον επιτάφιο που περνούσε κάτω από το μπαλκόνι, ενώ μια ζωή ήταν προσκολλημένη στα θεία.
η απουσία - μοναξιά, δοσμένη εξαιρετικά!
"Πόσο βαρύς γίνεται ο άνθρωπος
όταν αδειάζει μέσα του;"
και
πόσο ελαφρύς όταν είναι γεμάτος μέσα του;
οξύμωρο δεν είναι;
"η αβάσταχτη ελαφρότητα του εσωτερικού μας κόσμου"
Κάθε λέξη, κάθε στίχος κρύβουν μέσα τους τη βαρύτητα της μοναξιάς. Διαβάζοντας χτες και την ανάρτηση της Μαρίας Jose για τον άγνωστο ασθενή σκέφτομαι πόσο αυτός ο μοναχικός και βαρύς άνθρωπος - ασθενής προσπαθεί σ΄ενα νοσοκομείο να σπρώξει έστω και για ένα κλικ το δείκτη του ρολογιού.
δεν είναι τυχαίο που κάποιοι αρχαίοι πολιτισμοί συμβόλιζαν την ανθρώπινη ψυχή με την πεταλούδα.
έτσι βαραίνει το σώμα μας αν φτερουγήσει μακριά σε άλλα δάση, αν ξεγελαστεί από τα απατηλά χρώματα των μακρυνών οριζόντων και δεν ξαναγυρίσει στην πατρίδα της...
τότε βαραίνουν οι ώρες και οι σιωπές μακόσυρτες τρίζουν σαν αλυσσίδες...
υπέροχο Λίλιαν!
Dust in the wind..ενώ στο μεταξύ θα ψάχνουμε "..κάτι που θα μας σταθεί βοηθός κι αφού πεθάνουμε.." όπως έλεγε και ο Οδυσσέας Ελύτης στο Αξιον Εστί
Xαίρομαι που επισημαίνετε τους τελευταίους δύο στίχους του ποιήματος. Είναι το εύρημα, η γροθιά, το κρεσέντο, η έξοχη ποιητική στιγμή. Εκείνο που με έκανε να επιλέξω αυτό το ποίημα της Λίλιαν για την παρουσίασή της.
Και, ναι, η πατρίδα, Τζούλια, η πατρίδα είναι τα πάντα.
Δημοσίευση σχολίου