Φωτογραφία τραβηγμένη από τον Kevin Carter κατά τη
διάρκεια του λιμού στο Σουδάν το 1994. Κανείς δεν ξέρει
τι απέγινε το παιδί που προσπαθούσε να φτάσει στον καταυλισμό
όπου μοιραζόταν φαγητό κάτω από το βλέμμα του γύπα που
περίμενε να πεθάνει το παιδί για να το φάει. Ούτε ο
φωτογράφος ο οποίος αυτοκτόνησε από κατάθλιψη
τρεις μήνες αργότερα.
αβιταμίνωση
είναι όρος των στατιστικών δελτίων
η πείνα εξωραϊσμένη
αποπροσωποποιημένη
όπως θα τόνιζε και κάποιος διανοητής
λέξη χωρίς εικόνα
ένα παιδί είναι μονάκριβο
ένα παιδί πεθαίνει κάθε δευτερόλεπτο
με την κοιλιά πρησμένη
μάτια που δεν χωράνε πια στις κόγχες τους
σε χώρες που ονομάζονται εξωτικές
πεθαίνει στο κατώφλι του σπιτιού μου
όταν πεθαίνει ένα παιδί
πέφτει βαθύτατο σκοτάδι το ξημέρωμα
βρέχει μεγάλα δάκρυα λαμπερά
πέτρινα γίνονται τα φύλλα και τα δέντρα
όταν πεθαίνει ένα παιδί
ταράζεται ο ύπνος των αρχαίων νεκρών
κι από τη γη αναδύονται τα πρόσωπά τους
ενώ σαν χάλκινο πουλί
ο άνεμος τοξεύεται στο χώμα
όταν πεθαίνει ένα παιδί
οι λέξεις κι οι φωνές συντρίβονται
τριγύρω ο κόσμος καταρρέει
Τόλης Νικηφόρου
από τη συλλογή Την κοκκινόμαυρη
ανεμίζοντας της ουτοπίας, 1997
Αναρτήσεις
3 σχόλια:
Μια ελπίδα λιγότερη για τον κόσμο ένα παιδί που φεύγει.
Κι ένα ψέμα που πιπιλίζουν οι πολλοί για τα παιδιά του σήμερα.
Έχουν δύναμη.
Έχουν ζωή, την νιώθουν και τη ζουν.
Κι εμείς κοιτούμε μονάχα τα πρόσωπα τους καθώς εκείνα αντικρίζουν την οθόνη ενός υπολογιστή.
Γιατί πολύ απλά δεν τολμούμε να τα κοιτάξουμε στα μάτια.
Τι να πεις στα παιδιά;
Πως προδώσαμε τις ελπίδες τους;
Πως ξεχρεώνουμε με δάνεια που αδυνατούμε ν’ αποπληρώσουμε όλα εκείνα που δανεισθήκαμε από εκείνα;
Εκείνο το «φοβάμαι» που έλεγα από πολύ καιρό απέκτησε πρόσωπο, χέρια και πόδια.
Εύχομαι κάποτε να βοηθήσουμε όλοι να τα χάσει κάποτε όλα.
Καλή δύναμη αύριο με την αλήθεια στα μάτια των παιδιών.
σκέφτομαι τους στίχους του σαββόπουλου..."δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά ...έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα" και σκέφτομαι τι θα πω αύριο στους μικρούς μου μαθητές όταν θα αρχίσουν οι δύσκολες ερωτήσεις..."γιατί κυρία κάνατε απεργία;" ή "γιατί τα σπάνε οι κουκουλοφόροι" κλπ...
δεν ξέρω πραγματικά τι θα τους πω...σίγουρα όμως θα χαθώ μες στα απορημένα τους ματάκια να νιώσω αυτή τη θαλπωρή της ανθρώπινης ψυχής στην παγωμένη μου καρδιά
Eγώ πέρασα πολύ ωραία με τα παιδιά σήμερα το πρωί ως αργά το μεσημέρι.
Και μόλις τώρα πρόλαβα να γράψω εδώ δυο λόγια.
Σκοπεύω να τα πω με λεπτομέρειες στο ιστολόγιο αργότερα. Ένα μόνο τώρα. Πολλά απ' αυτά που βλέπουμε στις τηλεοράσεις είναι μια ξετσίπωτη πλαστογραφία. Η αλήθεια βρίσκεται αλλού και είναι ωραία και παρήγορη. Δεν αποφέρει όμως κέρδος.
Δημοσίευση σχολίου