Η γνωστή ψευδής εικόνα και η πραγματικότητα

Σήμερα ήμουν καλεσμένος στο 2ο γυμνάσιο/λύκειο Καλαμαριάς για να συζητήσω με τους μαθητές το ποίημά μου Όταν πεθαίνει ένα παιδί, που περιλαμβάνεται στα Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της Β’ Γυμνασίου. Δεν ήταν η πρώτη φορά μου εκεί. Πριν από τρία χρόνια είχα μιλήσει με τους μαθητές του λυκείου.

Η πρώτη εντύπωσή μου ήταν άριστη. Παρόλο που είχε προηγηθεί κατάληψη του σχολείου, τα πάντα ήταν πεντακάθαρα, χωρίς την παραμικρή ζημιά, η βιβλιοθήκη πλούσια, οι νέες καθηγήτριες ενημερωμένες και δραστήριες, η φιλοξενία άψογη.

Η δεύτερη εντύπωσή μου ήταν ακόμη καλύτερη. Η παρουσίασή μου ήταν σύντομη, εγώ είπα ελάχιστα εισαγωγικά και οι δύο σχολικές ώρες αφιερώθηκαν αρχικά σε φιλική συζήτηση για τα παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα ή από σφαίρα και, στην συνέχεια, σε διάφορες πλευρές της συγγραφικής εργασίας αλλά και σε φλέγοντα θέματα που απασχολούν τα παιδιά. Παιδιά ευγενικά, εύγλωττα, χαριτωμένα, με τη συστολή της ηλικίας τους, προσωπάκια λαμπερά, τα παιδιά μας.

Στις καθηγήτριες έκανε εντύπωση ότι, στο τέλος της εκδήλωσης, τα παιδιά δεν ήθελαν να φύγουν. Αρκετά μάλιστα ήρθαν και κάθισαν γύρω από το τραπέζι μου για να συνεχίσουμε τη συζήτηση για μία ώρα ακόμη. Γύρισα στο σπίτι μου πιο χαρούμενος και πιο αισιόδοξος.

Αλλά και πιο οργισμένος. Αυτή είναι η αντιπροσωπευτική, η πραγματική εικόνα των παιδιών και των νέων, της νέας γενιάς γενικότερα, κύριοι της τηλεόρασης και των άλλων Μ.Μ.Ε. Όπως το έχω διαπιστώσει και από χιλιάδες επαφές με νέους κατά την επαγγελματική σταδιοδρομία μου και όπως το έχω πει κατ’ επανάληψη, η γενιά αυτή είναι από κάθε άποψη η ωραιότερη γενιά που αξιώθηκε αυτός ο τόπος ως τώρα. Φτάνει η κατασυκοφάντησή της.