Η άπορη κραυγή

Καλύτερα να καίγεσαι στο όνειρο
παρά να φυτοζωείς στη συμβατική ζωή
Ναζή

Με διανυκτερεύει η σιωπή
κάτι κίνδυνοι με συνέχουν.
Ένα δάκρυ σχίζεται
και μισανοίγει μια φοβισμένη
πανσέληνος.
Κάτι υδάτινο με τυλίγει.
Κάτι βαθύτερο από το σκοτάδι
κάτι ελαφρύτερο από το φως.
Τελεσίδικα.
Σαν ένα παρόν σε μιαν άλλη μέρα.
Πορεύεται σ' ένα μέτωπο
που ζωήρεψε αγγέλους
και η καταπακτή του ονείρου
κλείστηκε σε σένα.
Γι' αυτό άναρθρη ως πράξη
η γλώσσα της καρδιάς διακλαδώνεται
εσαεί διακλαδώνεται.
Έρχεται μάλιστα, εναγωνίως διαγώνια
με μια λύπη που συνωστίζεται
ξυπόλυτη στον ουρανό
και σκεπάζει τ' αστέρια
με την απλότητα του ορατού.
Τότε, με μόνο πέρασμα την καρδιά
Ένα λουλούδι κελαρύζει
σ' ενός άλλου κόσμου την ψυχή.
Εθίζομαι λοιπόν στις ώρες
στημένη σ' ένα ήλιο που δύει.
Και η ζωή δύει.

Ναζή Χατζημωϋσιάδου
από τη συλλογή Του έρωτα,της ψυχής
και των οστράκων, 2004

Διάρκεια

Είμαι χωρίς χρόνο τον εαυτό μου ανάμεσα σε λέξεις πεταμένες στη λάσπη του καιρού. Άνθρωποι τις ποδοπατούν ευτελίζοντάς τες. Τις λένε φτύνοντας το σάλιο τους και πηγαίνουν στη χρηστικότητα του μυαλού τους σφυρίζοντας αδιάφορα ξανά και ξανά λέξεις που τις μπερδεύουν με τα σκέλια τους ρίχνοντας στα μάτια τους μήνες -

αλλά είναι ήλιος η μέρα με την επανάληψή της στους νεκρούς που μη ζώντας ποτέ ως αναλώσιμη , θα υπομένεις την ανθρώπινη ερήμωση καλπάζοντας το δάκρυ στην καρδιά

Ναζή Χατζημωυσιάδου

αδημοσίευτο

Λυσίκομες ανταρσίες

Όταν το βράδυ φέρνει τις ώρες των αγγέλων
γεμίζοντας την άνοιξη δάκρυ ουρανού
η ψυχή τρεμοσβήνει ένα φτεροκόπημα πουλιών
κι ο σταυρός υψώνεται στον κόσμο
αφού η πραγματικότητα είθισται
να ισοπεδώνει τη ζωή.
Την αυγή ένα ποτάμι γυρνάει στον ήλιο
άφωνο σκοτάδι
πυκνώνοντας τις τάξεις του νεκρού
και στα παράθυρα τρίζουν τα δάκρυα των πεθαμένων
μια ξένη αίσθηση.
Ουρανό στάζουν τα λουλούδια
στο χρυσαφένιο ποτάμι του ήλιου
που βουτάει στην καρδιά
μια  τέλεια ερήμωση.

Ναζή Χατζημωυσιάδου
από τη συλλογή Άρρητο, 2010

ΛΚ' (Η Ποίηση γεφυρώνει την άβυσσο ...)

Η Ποίηση γεφυρώνει την άβυσσο 
που κουβαλάνε οι άνθρωποι
όταν γίνονται σκοτάδι
σ' έναν κόσμο σπαραγμών
κι ανθρώπινης ιστορίας βίας
που τους αλέθει συστηματικά
στις μυλόπετρες της εξουσίας

Ναζή Χατζημωυσιάδου
από τη συλλογή Η απόσταση που συνέβης, 2017

Ζ' (Ξημερώνει η μέρα ...)

Ξημερώνει η μέρα. Σήκω και φύτεψε στο λυγμό της το σπόρο της απόγνωσης. Σε λίγο δεν θα υπάρχεις τη διάρκεια έκπτωτη μες στις ώρες τη ζωή σου.  Είσαι σιωπή που διανύθηκε στην απουσία. Ένα νεκρό σε φανερώνει. Σε λείπει από τον κόσμο σαν κάτι να χάθηκε για πάντα. Το αρκείς συνείδηση και το αποθέτεις το βλέμμα στους ανθρώπους. Παγιδευμένοι μες στο θάνατο δεν έχουν άλλη επιλογή απ' το να ζουν τα συμπτώματα βραδυπορίας μένοντας μια ανάσα στη μεγαλόφωνη δυαδικότητα που τους επιβάλλει ο θάνατος του ανθρώπου και ο άνθρωπος στο θάνατο. Αλλά εσύ που πίστευες ότι θα μείνεις αλώβητη ! Ανόητη ! Το γνωρίζεις καλά τώρα. Αυτό είναι η ζωή. Όχι λυγμός, όχι κραυγή, αλλά γκριμάτσα στο σταυρό

Ναζή Χατζημωυσιάδου
από τη συλλογή Η απόσταση που συνέβης, 2017

Πληθαίνεις ουρανό

Γιατί πέρασε η ζωή
βυθίζοντας το βλέμμα σου στον ουρανό 
θα βρέχει πάντα αστέρια στο θάνατό σου.
Κινώντας σ' ένα ποτάμι βιολιά
με την απλότητα που τρέχουν
τα αίματα στην αγάπη
να διαιωνίζουν μια λύπη τόσο ανθρώπινη
που ραγίζει η μόνωση τ' ουρανού
πλέκοντας χωριουδάκια του χειμώνα
στα βλέφαρα του ποιητή
αφού ό,τι απομένει στο τέλος
είναι μονάχα το άγγιγμα του Θεού. 

Ναζή Χατζημωυσιάδου
από τη συλλογή Άρρητο, 2010
 

Ο ουρανός

Σβούρες σβούρες κινείται ο ουρανός
το στόμα του είναι γεμάτο σφραγίσματα
και πολλά κούφια οράματα
αναζητά απεγνωσμένα λοιπόν
το χέρι του επιδέξιου οδοντιάτρου.
Ψάχνει ο ουρανός κάθε μέρα ψάχνει
άλλοτε τρέχει κι άλλοτε ισορροπεί
με το κεφάλι κάτω, όπως ένα κλόουν.
Με το πρησμένο του μάγουλο
και τα μεγάλα σάλτα στο προσκεφάλι των ανθρώπων
ούτε ένα τσαμπί σταφύλια δεν μπορεί να απολαύσει. 
Γι' αυτό πολύ συχνά τον βλέπουμε 
χαμηλωμένο πάνω στη γη
αδιάφορο να περιμένει το κομπόδεμά μας.

Ναζή Χατζημωυσιάδου
από τη συλλογή Άρρητο, 2010

ΜΘ (Ακούμπησε την καρδιά σου ...)

Ακούμπησε την καρδιά σου
στην καρδιά της Άνοιξης
και βγάλε ζωή απ' το χώμα
και δίπλωσε στον άνεμο σιωπή
για να γεννάς πάντοτε και να τρανώνεις
ακόμη και στις πιο άγριες συνθήκες
τα ομορφότερα λουλούδια

Ναζή Χατζημωυσιάδου
από τη συλλογή Σήματα των λυγρών καιρών, 2014

ΛΖ' (Οι άνθρωποι του καναπέ ...)

Οι άνθρωποι του καναπέ συναντάνε τον άνθρωπο των σπηλαίων και μαζί διαμελίζουν τους αδύναμους. Εκατομμύρια άνθρωποι ξυπνούν με τα σκουπίδια, τρώνε απ' τα σκουπίδια, ανακυκλώνονται με τα σκουπίδια. Στην κορυφή αυτών των λόφων οι αρουραίοι βόσκουν ήρεμοι το μερίδιό τους. Κι από κοντά τα παιδιά σκάβουν κι αυτά αντιγράφοντας τη βία που πλαγιάζει μέσα τους. Αυτό είναι το σπίτι τους. Ένας τάφος επωασμενος το θάνατο. Γιατί συμβαίνει το εξής φοβερό σ' αυτόν τον πλανήτη: επειδή η παιδική ηλικία έχει επικηρυχθεί κάτι παγερό ξημερώνει πάντα στην καρδιά τους κατηφορίζοντας στις σκιές τη χιονοθύελλα μέσα τους. Γι' αυτό σκοτώνουν και σκοτώνονται κι εξατμίζονται κι εξαφανίζονται με την υπόσχεση για έναν καλύτερο κόσμο στον παράδεισο.

Ναζή Χατζημωυσιάδου
από τη συλλογή Η απόσταση που συνέβης, 2017

ΙΓ (Έμπλεο χελιδόνια ....)

                                          Η ποιήτρια Μαρία Λάτσαρη

Έμπλεο χελιδόνια το βλέμμα σου 

απίθωσε μια μικρούλα τριανταφυλλιά

στην αβρότητα του ήλιου

κυοφορώντας των αισθήσεων 

και του πνεύματος την εξέγερση

στις λέξεις που βαπτίστηκαν τον άνθρωπο

στη σιωπή

Ναζή Χατζημωυσιάδου

από τη συλλογή Σήματα των λυγρών καιρών, 2014

ΛΔ' (Κάλεσα ένα αστέρι ...)

Κάλεσα ένα αστέρι από τον ουρανό και του ψιθύρισα τα ποιήματά μου να τα προφέρει σαν προσευχές και να τα πας σε μέρη μακρινά, του είπα. 
Φώναξα και το φεγγάρι λέγοντάς του πάνω κάτω τα ίδια, να μη λησμονήσει σ' ολάκερη τη γη τη δύναμη των ποιημάτων μου να φέρει. 
Τελευταίο άφησα τον ήλιο τονίζοντάς του με έμφαση ότι είναι ανάγκη η Ποίηση στις Ψυχές των ανθρώπων να φτάσει, ότι είναι ανάγκη η Ποίηση τις καρδιές των ανθρώπων να κάψει. 
Κι αυτός με κοίταζε χάσκοντας, κάνοντας πως δεν καταλαβαίνει.Θα έχανε, βλέπεις, τα πρωτεία. Εγώ όμως επέμεινα. Το απαιτούν οι καιροί, του είπα. 
Άκουσέ με, οι καιροί ου μενετοί. 
Δίστασε για λίγο, το σκέφτηκε, το ξανασκέφτηκε, όμως στο τέλος συναίνεσε κι έτσι η Ποίηση διάβηκε επιτέλους τις καρδιές κι αρχίνισε να να πλάθει, να γεννάει και να μεστώνει τους βυθισμένους στο καμίνι της ανθρώπους ...

(στ' αλήθεια δεν βλέπετε τα αποτελέσματα γύρω σας;)


Ναζή Χατζημωυσιάδου
από τη συλλογή Η απόσταση που συνέβης, 2017