Είμαι χωρίς χρόνο τον εαυτό μου
ανάμεσα σε λέξεις πεταμένες στη λάσπη του καιρού. Άνθρωποι τις ποδοπατούν
ευτελίζοντάς τες. Τις λένε φτύνοντας το σάλιο τους και πηγαίνουν στη
χρηστικότητα του μυαλού τους σφυρίζοντας αδιάφορα ξανά και ξανά λέξεις που τις
μπερδεύουν με τα σκέλια τους ρίχνοντας στα μάτια τους μήνες -
αλλά είναι ήλιος η μέρα με την
επανάληψή της στους νεκρούς που μη ζώντας ποτέ ως αναλώσιμη , θα υπομένεις την
ανθρώπινη ερήμωση καλπάζοντας το δάκρυ στην καρδιά
Ναζή Χατζημωυσιάδου
αδημοσίευτο
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου