Στο Συμπόσιο Ποίησης

Πρώτα το προσκλητήριο των νεκρών. 
Ενός λεπτού σιγή στη μνήμη τους.
Μετά, οι αυριανοί νεκροί, από τις θέσεις τους
υπερασπίζονται ιδέες, απαγγέλλουν.
Άλλον τρόπο αντίστασης δεν έχουν στο σκοτάδι.
Όσο μπορούν, όσο προλάβουν, ό,τι δώσουν.
Αρκεί να μην πεθάνει το φυτό της Ποίησης.
Φτάνει στων φύλλων που θα μαραθούν τη θέση
άλλα ν' ανθίσουν, τρυφερά, καινούργια φύλλα. 


Μαίρη Γυφτάκη 
από τη συλλογή Ήλιοι νυχτερινοί, 2018
Ενότητα : Κρυφοί ποιητές
 

Ουράνιο τόξο

Εφτάχρωμη πηγή, θριάμβου αψίδα
θαύμα απρόσμενο, γεφύρι τοξωτό
πρόβαλε απ' της θάλασσας τα βάθη
ζωή πλήρης μα σύντομη, κι εχάθη. 

Σ' ένα ταξίδι απ΄το πορφυρό ως το ιώδες
ουράνιο τόξο πρόσκαιρο η ζωή μας
κι όλοι εμείς που γεννηθήκαμε απ' το κύμα
στη θάλασσα γλιστράμε αφρός.


Μαίρη Γυφτάκη
από τη συλλογή Ήλιοι νυχτερινοί, 2018
Ενότητα : Η αλλαγή των χρωμάτων

Οι πρώτες λέξεις

                                                 Τού Στάθη

Ξαφνικά πλήθος λέξεις από μέσα σου ανάβλυσαν
κι όλοι εμείς σαστισμένοι ακούμε, θαυμαζουμε
τις γευόμαστε όπως δροσάτης πηγής το νερό
που τυχαία διψασμένοι ανακαλύπτουμε. 
Σου μιλάμε και μας αποκρίνεσαι
μας καλείς με ονόματα παρεφθαρμένα
που γλυκά τόσο ηχούν απ' τα χείλη σου.

Οι δικές σου πρωτόπλαστες, νιόβγαλτες λέξεις
σωστές φράσεις θα γίνουν σε λίγο, βροχή αστεριών
παραμύθια, τραγούδια, ποιήματα. 
Και απ' όλα εσύ, το πιο τέλειο ποίημα. 


Μαίρη Γυφτάκη
από τη συλλογή Ήλιοι νυχτερινοί, 2018
Ενότητα : Ήλιοι νυχτερινοί

Τα ξύλινα πατώματα

Απ' τα πλακάκια σ' όποια σχήματα
απ' τα φτωχά μωσαϊκά
κι από τα πλούσια μάρμαρα
τη ζεστασιά αναζητώ του ξύλου. 
Αναπολώ τα ξύλινα πατώματα
στα παλιά σπίτια, με φαρδιά τα σκούρα ξύλα τους
ανάμεσά τους απ' τον χρόνο χαραμάδες
κλειστά σαλόνια, μυρωδιά της παρκετίνης.
Μέχρι και το ελαφρό τους τρίξιμο 
μεριές-μεριές σε κάθε πάτημα γυρεύω
παράπονο μικρού παιδιού ή στεναγμός τα βράδια
φωνούλα ζώου αόρατου που σου μιλά, σ' ακούει.

Έμψυχο ξύλο. Υλικό που φθείρεται μαζί σου.


Μαίρη Γυφτάκη 
από τη συλλογή Ήλιοι νυχτερινοί. 2018
Ενότητα : Η αλλαγή των χρωμάτων

Οι ποιητές

Secret Passage
Bedruthen Steps, by Ian Couch

Έτσι συνεννοούνται μεταξύ τους οι ποιητές :
Ανοίγοντας τις νύχτες μυστικά περάσματα
χτίζοντας γέφυρες αόρατες
πάνω από θάλασσες να ενώνουν τις ψυχές τους
κρυφά ο ένας με τον πόνο του άλλου κλαίγοντας
ερωτευμένοι κι ας μην έχουν γνωριστεί ποτέ τους.

Μαίρη Γυφτάκη
από τη συλλογή Άτολμοι χαρταετοί, 2006

Σαν κάτι

Να σε κρατήσω θέλω
σαν φρούτο άγουρο
στην πρώτη δαγκωνιά του
σαν μουσική που δεν θυμάμαι
με ακρίβεια το σκοπό της
σαν ποίημα που ξέχασα
τους πιο πολλούς του στίχους

Έτσι μισή η ανάμνησή σου να παλιώσει
ρούχο μισολιωμένο που θα φορώ κατάσαρκα
κι ό,τι κάποτε ζήσαμε
ρυτιδιασμένη ελαφρά κρούστα της θάλασσας
πάνω απ' της άγνωστης ψυχής σου το βυθό
σαν ένα τίποτα κι όμως μαζί σαν κάτι
δειλό παιχνίδι του νερού και της ζωής μας.

Μαίρη Γυφτάκη
από τη συλλογή Άτολμοι χαρταετοί, 2006

Μετάνοια

                                    Του Ο.

Κλαίω για όσα ταξίδια δεν σου χάρισα
για όσες επιθυμίες σου αρνήθηκα
για όσα όνειρά σου άφησα μετέωρα.
Κλαίω γιατί τα χρόνια πια περάσανε
κι είναι αργά, πολύ αργά
να επανορθώσω. 

Μαίρη Γυφτάκη
από τη συλλογή Ήλιοι νυχτερινοί, 2018
Ενότητα : Της καρδιάς

Μάνα

Όσο περνούν τα χρόνια
τόσο λιγότερο πιστεύουμε
μια μέρα πως θα φύγεις.
Όλο ξεχνάμε ότι το Ταξίδι σου
δεν μπορεί πάντα ν' αναβάλλεται.
Βαθιά έχεις ριζώσει μες στην ύπαρξή μας
δέντρο αιωνόβιο, αειθαλές. 
Πώς είναι δυνατόν να πέσεις κάποτε; 
Μοιάζει να έχεις γίνει ένα με το σπίτι σου
την πολυθρόνα σου,  τη θέα του ευκάλυπτου
τους πίνακες, έργα της νιότης σου. 
Είσαι τα λιγοστά σου λόγια, τ' απαραίτητα
η παρατεταμένη σιωπή
η περιπλάνησή σου μες στις μνήμες
τ' αγκυλωμένα δάχτυλα
το ισχνό, ωραία ακόμα, πρόσωπό σου.
Μας ξεγελάς.Να σε νομίζουμε αθάνατη.

Όταν η ώρα εκείνη έρθει
καλά το ξέρεις Μάνα. 
Δεν θα σε πιστέψουμε. 


Μαίρη Γυφτάκη 
από τη συλλογή Ήλιοι νυχτερινοί, 2018
Ενότητα : Δέντρο όρθιο

ο

Έτσι χωρίζεσαι

Με την απελπισία του τετελεσμένου
του ποτέ πια, του ανέκκλητου
κρατώντας φυλαχτό μόνο μια ανάμνηση 
όπως κρατάς μια παπαρούνα  μες στη χούφτα
πριν σκορπιστούν τα φύλλα της στον άνεμο,

έτσι χωρίζεσαι από πράγματα, από σπίτια
κι αφήνεις πίσω σου στιγμές αγαπημένες 
όνειρα, σχέδια, ουτοπίες, ψευδαισθήσεις
ξανά στην ίδια προσγειώνεσαι ρουτίνα
όπου όλα παίρνουν χρήματος μορφή
τόσο στεγνά και λογικά, τόσο ρηχά και κρύα.


Μαίρη Γυφτάκη
από τη συλλογή Ήλιοι νυχτερινοί, 2018
Ενότητα: Η αλλαγή των χρωμάτων