Μάνα

Όσο περνούν τα χρόνια
τόσο λιγότερο πιστεύουμε
μια μέρα πως θα φύγεις.
Όλο ξεχνάμε ότι το Ταξίδι σου
δεν μπορεί πάντα ν' αναβάλλεται.
Βαθιά έχεις ριζώσει μες στην ύπαρξή μας
δέντρο αιωνόβιο, αειθαλές. 
Πώς είναι δυνατόν να πέσεις κάποτε; 
Μοιάζει να έχεις γίνει ένα με το σπίτι σου
την πολυθρόνα σου,  τη θέα του ευκάλυπτου
τους πίνακες, έργα της νιότης σου. 
Είσαι τα λιγοστά σου λόγια, τ' απαραίτητα
η παρατεταμένη σιωπή
η περιπλάνησή σου μες στις μνήμες
τ' αγκυλωμένα δάχτυλα
το ισχνό, ωραία ακόμα, πρόσωπό σου.
Μας ξεγελάς.Να σε νομίζουμε αθάνατη.

Όταν η ώρα εκείνη έρθει
καλά το ξέρεις Μάνα. 
Δεν θα σε πιστέψουμε. 


Μαίρη Γυφτάκη 
από τη συλλογή Ήλιοι νυχτερινοί, 2018
Ενότητα : Δέντρο όρθιο

ο