απ' τα φτωχά μωσαϊκά
κι από τα πλούσια μάρμαρα
τη ζεστασιά αναζητώ του ξύλου.
Αναπολώ τα ξύλινα πατώματα
στα παλιά σπίτια, με φαρδιά τα σκούρα ξύλα τους
ανάμεσά τους απ' τον χρόνο χαραμάδες
κλειστά σαλόνια, μυρωδιά της παρκετίνης.
Μέχρι και το ελαφρό τους τρίξιμο
μεριές-μεριές σε κάθε πάτημα γυρεύω
παράπονο μικρού παιδιού ή στεναγμός τα βράδια
φωνούλα ζώου αόρατου που σου μιλά, σ' ακούει.
Έμψυχο ξύλο. Υλικό που φθείρεται μαζί σου.
Μαίρη Γυφτάκη
από τη συλλογή Ήλιοι νυχτερινοί. 2018
Ενότητα : Η αλλαγή των χρωμάτων
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου