Άτιτλο ( Ζεστό φρεσκοψημένο ψωμί ...)

Ζεστό 
φρεσκοψημένο ψωμί
που αχνίζει

κι ο πατέρας
με πρόσωπο
γεμάτο συγκεντρωμένη δύναμη
και περισυλλογή

σαν να ετοιμαζότανε 
να κυνηγήσει όνειρα
σ' ένα ατέλειωτο δάσος

κόβει σε φέτες το ψωμί.

Έτσι το θυμαμαι
το σπιτικό ψωμί
και τον πατέρα μου:  

κυριακάτικες μυρωδιές
και μεγάλες πράξεις
που δεν ειπώθηκαν


Άννα Δερέκα
από τη συλλογή Στάσις Άγιος Νικόλαος, 2006

Ιωάννινα

Το τέλμα των Ιωαννίνων
Το τέρμα του δρόμου

Η θολωμένη απ' τους πνιγμενους
Λίμνη
Δοξασμένη απ' τους ποιητές

Η πόλη
Υπνόσακος των στεγνών !

Κι εγώ άρρωστη
Σπαρταρώ
Γαυγίζω καταμόναχη
Με το πελώριο κεφάλι μου
Μέσα στα σύννεφα

Δεν κάνω χειραψίες
Δεν κάνω παρέες
Ίσως μόνο
Με τους μαθητευόμενους ξυλουργούς.

Η Λίμνη πνίγεται 
Κάθε λεπτό
Μες στα νερά της.

Σαν ποτάμι φεύγει
Θα φύγει από 'δω
Που δεν ξέρουν ν' αγαπούν
Τυλιγμένη σ' ένα σεντόνι
Ομίχλη.

Γι' αυτούς που φτιάχνουν 
Τα ωραία φέρετρα
Τα μεγάλη στεφάνια.
Μα κυρίως γι' αυτούς
Που εκφωνούν
Πάνω απ' τους νεκρούς
Προδοτικούς
Αργοπορημένα ωραίους
Λόγους
Γράφονται 
Αυτοί οι στίχοι.


Άννα Δερέκα
από τη συλλογή Υδάτινες φλέβες (1980-1999), 2000

Μεταξωτό ύφασμα

Όταν 
Ένας  καινούργιος έρωτας 
Έρχεται
Το σώμα μου παραλογίζεται,
Επιμένει 
Να κηρύχνει την αγνότητα
Την ίδια ώρα
που τα μάτια μου
είναι κατάφορτα φως
Κι ευωδιαστές σκέψεις.
Μου λείπει η δύναμη τότε
Φεύγει
Απ' τα βλέμματά μου,
Σβήνω εκτεθειμένη 
Και
Κοκκινίζω ως την καρδιά.
Ύφασμα μεταξωτό 
Η σάρκα μου
Κι από μέσα
Όλος ο ουρανός και η Λίμνη
Με τα στοιχειά
Τις ορμές
Τις ομορφάδες τους.

Άννα Δερέκα
από τη συλλογή Υδάτινες φλέβες (1980-1999), 2000

Απομιμήσεις Παραδείσων

Πριν ανατείλει ο ήλιος
Έφτιαξα φαϊ για τα παιδιά
Έπλυνα βιαστικά
Το πρόσωπό μου
Με βρόχινο νερό,
Στην ξύλινη βαρέλα 
Της αυλής.
Ο αέρας που στέγνωνε 
Τα ρούχα
Βοήθησε για λίγο το χελιδόνι
Να ισορροπήσει,
Ύστερα έτρεξε 
Να παρασύρει τα φύλλα
Πάνω στο χορτάρι
 Και αφήνοντάς τον 
Να κάνει κυκλάκια
Πάνω στη Λιμνούλα,
Σκέφτηκα,
Ταξιδεύει ακόμη
Στην ανθρώπινη ζωή 
Η ομορφιά.
                     
Άννα Δερέκα
από τη συλλογή Υδάτινες φλέβες (1980-1999), 2000

Δίψα (η) = η δίψα (μτφρ.) ασυγκράτητος πόθος

Καταναλώθηκα για άλλη
Μία φορά
Μέσα σ' ένα αδιέξοδο
Έρωτα,

Όμως όταν με μετέφερε
Μέσα στο μοσχομύριστο 
Κοιτώνα του,

Ήμουν το σκοινί 
Που τραγούδαγε

Ήμουν ο κουβάς
Γεμάτος νερό
Που ανέβαινε
Απ' το βαθύ πηγάδι της Λίμνης,

Αχ ! Πόσες φορές
Ξεδιψάσαμε !


Άννα Δερέκα
από τη συλλογή Υδάτινες φλέβες (1980-1999), 2000

Τα μαύρα βελουδένια ανεκπλήρωτα

Ξέρουν από ζωή και θάνατο
Από έρωτα και χωρισμό
Από κραυγή και τραγούδι
Είναι οι γυναίκες της Λίμνης !
Αναγκασμένες να φοράν
Κατάσαρκα
Το μαύρο βελούδινο μαντώ
Της νυχτερινής ψυχής της.

Αν δεν είχα έρθει σ' αυτήν την πόλη
Να ζήσω μ' αυτόν τον άντρα,
Δεν θα 'χα υποψιαστεί
Την άβυσσο 
Από γεύσεις και ηδονές
Που έχει το ανεκπλήρωτο !


Άννα Δερέκα
από τη συλλογή Υδάτινες φλέβες (1980-1999), 2000

Άτιτλο

Θα πεταχτώ απ' τα ρούχα μου
Κι ύστερα θα πεταχτώ απ' το σώμα μου
Γυμνή να με γνωρίσεις.

Άννα Δερέκα
από τη συλλογή Δυο φορές λεν την αλήθεια
ή ο σπόρος του καιρού, 1981

Σαν τα χείλια των αναμάρτητων εφήβων

Όταν μου διόρθωνε τις εκθέσεις
Ο δάσκαλος
'Εύρισκε μέσα
Όσα λίγο-λίγο έφτιαξαν
Τη μοίρα μου,

Ανυπόφορα πολύχρωμους
Χαρταετούς
Υπέροχους αλάθητους
Στην πορεία τους προς τον ουρανό,
Υπερήφανους
Να εποπτεύουν από κει πάνω 
Τα σταροχώραφα, τους ελαιώνες

Και αποδημητικά πυυλιά
Όμορφα,όμορφα
Σαν τα χείλια
Των αναμάρτητων εφήβων.


Άννα Δερέκα
από τη συλλογή Υδάτινες φλέβες (1980-1999), 2000

Απόγονος εγώ, πουλιών αποδημητικών

Έτσι γίνεται πάντα. Όλοι φεύγουν για τα ζεστά μέρη. 
Όλοι σαν τα πουλιά είναι ευάλωτοι, μοναχικοί, ταξιδευτές, 
ελεύθεροι. 
Εμένα με σταματούν τα δάκρυά μου. Κυλάν, κυλάν, πάνω
μου και δεν μπορώ να κουνηθώ. 
Έπειτα εγώ έχω αυτή την ηλίθια διάθεση ν' αγαπιέμαι. 
Κι αποδεδειγμένα πια, απόγονος εγώ πουλιών 
αποδημητικών, μένω καρφωμένη στη γη. 
Με δείχνουν τώρα με το δάχτυλο, σαν κακό παράδειγμα, 
πουλιού που δεν ήξερε να πετάξει.  

Άννα Δερέκα 
από τη συλλογή Υδάτινες φλέβες (1980-1999), 2000

Τα ξανθά μου μαλλιά

Θορυβούν πάνω
Στα εμπριμέ σεντόνια
Είναι οι ήχοι που λεηλατήθηκαν
Και γω άγγιξα το τέλειο κορμί σου.

Θαρρώ
Γερνάει η άνοιξη
Μέσα στις χούφτες μου
Απόψε
Είναι οι προσευχές των παιδιών
Που ανεβαίνουν μαλακά
Προς τ' αυτί του ουρανού
Κι ο αγαπημένος μου δίπλα μου
Ένα τεράστιο κλαδί
Γεμάτο άνεμο.

Άννα Δερέκα
από τη συλλογή 69 ποιήματα αγάπης, 1979

Η θέση του αιώνιου ή Έτσι πλουτίζει η φύση !

Μεθυστικές μελωδίες 
Απ΄τους κορυδαλλούς της Λίμνης
Και τις μικρές θυγατέρες 
Του Ψαρά,
Που φτιάξανε με καλάμι
Δυο φλογέρες
Και ξαπλωμένες 
Δίπλα
Στις τεράστιες γυμνές
Πατούσες του,
Ασκούνται
Και κάθε που φυσάν
Μαλαματένια νομίσματα 
Σκορπίζονται και ήχοι,

Έτσι πλουτίζει 
Η φύση !

Ενώ τα ψάρια,
Τεχνίτες του γυαλιού
Σχίζουν το νερό, 
Γεμίζοντάς το 
Πολύτιμα κρύσταλλα.


Άννα Δερέκα
από τη συλλογή Υδάτινες φλέβες (1980-1999), 2000

Επιτύμβια στήλη

Μοναδικά σημάδια
Μιας εποχής που πέρασε

Κάποιες ασπρόμαυρες φωτογραφίες
Θαμπές από τα χρόνια

Τώρα και ο Πατέρας και η Μητέρα
Βρίσκονται μαζί
Στην άλλη όχθη της Λίμνης.

Μέσα σε μια στιγμή
Συμφώνησαν σε όλα

Χάθηκαν οι διαφωνίες τους,
όπως χάνονται τα πρόσωπα
Τα βλέμματα
Τα πλεούμενα
Πίσω από το ηλιοβασίλεμα

Μόνο που το σκοτάδι
Τα κρύβει σιγά-σιγά.

Γύρω τους σαν αψίδα
Μικροί ήλιοι,
Αντανάκλαση
Οι μικρές καθημερινές
Προσφορές τους.

Με χωρίζει απ΄αυτούς
Ένα λεπτότατο νέφος

Όπως το τζάμι
Τη φωτογραφία τους
Απ' τους έξω.


Άννα Δερέκα 
από τη συλλογή Υδάτινες φλέβες (1980-1999), 2000

Άτιτλο ( Να ξαναζωντανέψουν ...)

Να ξαναζωντανέψουν 
οι ξένοιαστες μέρες

τότε 
που η μητέρα φρόντιζε
τα τριαντάφυλλα 
της αυλής της

Γιατί η αυλή
δική της ήταν

και τα τριαντάφυλλα δικά της
και οι πετούνιες
και οι ζίννιες

που διψούσαν
συνέχεια

και τ' αναρριχώμενα 
που κάποιος
τα καλούσε απ' τον ουρανό

κι όλα ανέβαιναν

Γιατί η μητέρα
που ήξερε
όλη τη ματαιότητα
μπορούσε 
να σχεδιάζει κήπους

στο στήθος 
της αυλής.


Άννα Δερέκα
από τη συλλογή Στάσις Άγιος Νικόλαος, 2006

Άτιτλο (Αγαπούσα ...)

Αγαπούσα
τα ετοιμόρροπα 
και γκρεμισμένα σπίτια
τα φθαρμένα

Υπάρχουν ώρες
που οι σκιές 
των ανθρώπων που τα κατοίκησαν
κάθονται στον ήλιο

μαντεύουν 
τα παλιά λόγια
τα παλιά γέλοια
τις παλιές μυρωδιές του σπιτιού

Κουβεντιάζουν με τα δέντρα
που ανθίζουν
- τότε δεν είχανε καιρό

κουβεντιάζουν με τα χελιδόνια
μ' ενοχή
- γιατί τότε χαλάγανε
τα στέκια τους. 

Α! Ατμίζουν ταπείνωση
τρυφερότητα
κι εμπιστοσύνη
ακόμη
και για τ' ανώφελα.


Άννα Δερέκα
από τη συλλογή Στάσις Άγιος Νικόλαος, 2006

Όταν έρχεται η ώρα του ηλιοβασιλέματος

Τραγουδάν ορμητικά 
Τα καλάμια
Σε κάθε κατακόκκινη βουτιά 
Του ήλιου
Και οι θηλυκοί κυματισμοί
Των λόφων
Μέσα στα νερά 
Γυμνοί
Ανασαίνουν βαριά
Τους πόθους των γυναικών
Όλης της πόλης.

Άννα Δερέκα
από τη συλλογή Υδάτινες φλέβες (1980-1999), 2000

Άτιτλο ( Γύρω απ' τις ροδιές ...)

Γύρω απ' τις ροδιές 
μεγάλωναν
τα απλά τραγούδια
της παιδικής μας ηλικίας.

Τότε 
που ψηλώναμε πιο πολύ
με το γέλιο της μητέρας

παρά με το ψωμί 
που μας έδινε 
με τα ήσυχα χέρια της. 

Φρεσκοβαμμένα 
ήταν τα μάτια μας
από τα όνειρα

Σχεδιάζαμε
στο μάθημα της ξυλογραφίας
μια γλάστρα με γεράνια
ένα φράχτη με ηλιοτρόπια
μια ανυπεράσπιστη γάτα

λουλούδια, αστέρια
κι έπειτα 
μ' ένα  ψιλό πριονάκι
τα ελευθερώναμε 
απ' το ξύλο,

έτσι πολλαπλασιάζαμε 
τον χρόνο
τα χρώματα, τον ουρανό
την ειλικρίνεια, το αγαθό χαμόγελο

και κυρίως τα αόρατα.


Άννα Δερέκα
από τη συλλογή Στάσις Άγιος Νικόλαος, 2006

Άτιτλο (Ένας μικρός παράδεισος ...)

Ένας μικρός παράδεισος
με τρεχούμενα νερά
πλατάνια, οξιές και κέδρους. 

Αυτή ήταν η πατρίδα μου. 

Και η μητέρα 
που ξεχνιόταν 
στον κήπο

και την προλάβαινε 
η Ανοιξιάτικη βροχή
γεμίζοντας 
τα μαλλιά της
πέταλα
απ' το αγιόκλημα. 


Άννα Δερέκα
από τη συλλογή Στάσις Άγιος Νικόλαος, 2006

Άτιτλο (Δεν επινοείς τη μοναξιά ...)

Δεν επινοείς τη μοναξιά
και την απόγνωση

Ούτε και τη νύχτα

που πολύ συχνά είναι βαθειά 
σαν την μνήμη

αυτών που αποχαιρετήσαμε,

σαν τη ζωή 
όταν πονάμε,

σαν τον καθρέφτη
όταν δεν κοιτάζεται κανείς.


Άννα Δερέκα
από τη συλλογή Στάσις Άγιος Νικόλαος, 2006