Άστατοι καιροί

Αντιμέτωποι με μιαν αβάσταχτη ξενιτιά/ κοιτάμε με βλέμμα χαμένο/ μέσα απ’ τα τζάμια του τρένου/ που μας παίρνει μακριά./ Μ’ έναν καημό βαθύ/ για τους βοριάδες τους αφιλόξενους,/ με το καντήλι μας σβηστό στις σκοτεινές νύχτες./ Ψιθυρίζουμε λόγια αγάπης ακατάληπτα/ πάνω από μια πέτρινη σιωπή,/ θυμιατίζουμε με τις ψυχές μας την ερημιά./ Ξένοι και δίχως πατρίδα/ σε κόσμους μακρινούς,/ σκυφτές μετάνοιες, ματωμένες,/ πάνω απ’ τους άστατους καιρούς.// ................................................................................ Ιωάννα Μ. Αθανασιάδου/ από τη συλλογή Αγίνωτες λέξεις, 2021