Σκιές αγκαλιασμένες

Σκιές αγκαλιασμένες με τον άνεμο/ μεγαλώνουν περίεργα τις νύχτες,/ ανασταίνονται από έναν κόσμο μακρινό./ Μορφές σιωπηλές/ περπατούν ανάλαφρες,/ ψιθυρίζουν καημούς,/ σκαρφαλώνουν στους έρημους τοίχους./ Φωνές άλαλες,/ με όρια ασαφή,/ πρόσωπο ανύπαρκτο./ Η υγρασία τις τρυπάει,/ τρίζουν τα κόκαλά τους,/ τα χέρια τους παγωμένα,/ τα βλέφαρά τους ακίνητα./ Μανδύες σκοτεινοί/ έρχονται από το πουθενά,/ βαδίζουν στη σειρά,/ μπαίνουν στα έρημα δωμάτια,/ κάθονται στη διπλανή καρέκλα./ Πελώριες πέφτουν πάνω μας,/ σκεπάζουν τις φωτογραφίες που αγαπήσαμε./ Με το αμίλητο νερό/ στο βαθύ πηγάδι της ύπαρξής τους./ Πιο ζωντανές από ποτέ,/ πιο τυραννικές από ποτέ./ ................................................................................ Ιωάννα Μ. Αθανασιάδου/ από τη συλλογή Αγίνωτες λέξεις, 2021