Πίσω στην παιδική μας ηλικία

«Πώς βούλιαξε στα μυρωμένα γιασεμόκλωνα/ εκείνη η εποχή που νοικιάζαμε ποδήλατα/ Και τρέχαμε λάμποντας μισή ωρίτσα..»/ (Περιττή νοσταλγία, Ν.Καρούζος)// ................................................................................ Αλλάζει ο καιρός αγάπη μου. Φοράει λινά το καταχείμωνο και μάλλινα το καλοκαίρι. Σαν γελωτοποιός παίζει με μας, βρίσκει το χάος αφορμή και εκδικείται. Έχουν βουλιάξει τα φιλιά στην άσφαλτο, τα χέρια στραγγίζουν μόνο πληγές, τα δάκρυα τις εποχές πενθούν. Τα δέντρα έγιναν στάχτες, μένει η γη καμένη, λάβα από τα έγκατά της αναβλύζεικαι μας ξεριζώνει.Οι άνθρωποι Ετιέν εξαντλούνται σε αναλώσιμα υλικά.Σβήνουν τη μνήμη τους, σαν να γεννήθηκαν σε παγωμένη στέπα. Μοιάζουν με οπλοστάσια, κάθε τους σφαίρα, έτοιμη από καιρό.Ποια μάνα σίδερο γέννησε;Ποιό στήθος βύζαξε το κερωμένο πρόσωπο τους;Μεταδίδεται η ασθένειά τους. Σαν την πανούκλα απλώνεται στα όνειρά μας.Τα αισθήματά μας αδρανούν, οι λέξεις πια δεν ομιλούν, δεν γίνονται συνθήματα, προσπίπτουν σε σοβάδες. ................................................................................ Θυμάμαι Ετιέν παιδί μάζευα βιολέτες λευκές και στόλιζα το βάζο. ‘Όμορφα λουλούδια, γέμιζαν με μυρωδιές το σπίτι. Άλλες φορές με μαργαρίτεςφτιάχναμε βραχιόλια και τα ζουμπούλια καρφώναμε στο στήθος. Μα το αγαπημένο μου λουλούδι το κυκλάμινο ήταν. Τα μωβ του πέταλα, ορθοπεταλιές στα όνειρά μουκαι ο λεπτός του μίσχος, μια κλωστή, στη γη με συγκρατούσε.Πόσο λαχτάρησααγάπη μου πίσω να γυρίσω ένα λουλούδι να κόψω, ............................................................................... να στο καρφώσω στα μαλλιά. ............................................................................. Άντζελα Γεωργοτά/ από τη συλλογή Τηε μοναξιάς θαλλόφυτα, 2021