Ο αγώνας που δεν έδωσα

«Συντρίβομαι τόσο/ και πλέον θυμάμαι/ τον λόγο που γράφω/ πως πια δεν υπάρχω/ ως μούσα/ θαρρώ»/ (Ενηλικίωση, Αρ. Παπαλεξάνδρου)// ........................................................................... Ετιέν, είμαι γεμάτη λέξεις. Ποιήματα που ποτέ δεν θα γραφτούν. Θα στέκονται να με περιγελούν νύχτες ολόκληρες -φωνήεντα γυρίζουν στο κεφάλι, σύμφωνα στριμώχνονται στις κόχες των ματιών- τελείες και θαυμαστικά στο στήθος αναπνέουν. Δίοδο ζητούν -μονοπάτια που όμως κλειστά μένουν σαν τους χιονισμένους δρόμους το χειμώνα. Παγώνουν μέσα μου οι επιθυμίες∙ σταλακτίτες του Διρού ........................................................................... κρέμονται στα χείλη. ........................................................................... Δεν θα σου πω ποτέ τι ήθελα από σένα-/ αδυναμία της ψυχής./ Πυγμάχος που πετά τα γάντια πριν την πάλη.// ............................................................................ Άντζελα Γεωργοτά/ από τη συλλογή Της μοναξιάς θαλλόφυτα, 2021