Η μόνη γη

Ήθελα κάποτε να σου γράψω ένα γράμμα, δεν γνώριζα όμως τα ιερογλυφικά// Ήθελα κάποτε να συναντηθούμε, μα άλλοτε αργούσες εσύ έναν αιώνα, άλλοτε εγώ ερχόμουν μία χιλιετία πιο νωρίς// Όταν εσύ άφηνες στο σπήλαιο αποτύπωμα παλάμης, το δικό μου χέρι μίκραινε απότομα// Όταν εσύ ζωγράφιζες τον βίσονα, εγώ φοβόμουνα τους ταύρους// Όταν καταποντιζόταν η Θήρα, εγώ συμμετείχα στην πομπή της Άνοιξης// Όταν καιγόταν η Ρώμη, εγώ κατοικούσα στην Πομπηία// Όταν σε κατασπάραζε η Αγαύη, εγώ γλεντούσα με τον Διόνυσο// Όταν πολεμούσες στα χαρακώματα, εγώ ήμουν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης// Όταν βομβάρδιζαν τη χώρα σου, εγώ πήγαινα εκδρομή στις Άλπεις// Όταν εσύ έμπαινες σε κάποιο τρένο στη Ζυρίχη, εγώ πετούσα για το Άμστερνταμ// Σε όλες τις εποχές δεν βρέθηκε ποτέ χώρος για μας// Μα ποιοι άνθρωποι άραγε ποτέ τους συναντιούνται;// Άλλωστε κάπως πρέπει να δικαιολογεί την ύπαρξή της και η ποίηση/Η μόνη γη που οι ψυχές συμπίπτουν// .................................................... ..................<b>Χλόη Κουτσουμπέλη/ από τη συλλογή Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον,2021