Τα θεμέλια του σύμπαντος

Φορώντας το καπέλο της ανωνυμίας βγαίνουμε στην πλατεία

Γυμνοί θέλοντας ν’ αποδείξουμε την αυθεντικότητά μας

Καθώς μάσκες από τα παιδικά μας χρόνια καλύπτουν τα πρόσωπα.

Αργότερα με τεράστιες γεμίζοντας πέτρες τις τσέπες, πίνουμε ελπίδα

Ανύποπτοι περπατάμε πλάι στη θάλασσα με χέρια κουπιά

Αποβάλλοντας δια παντός τον φόβο θλιβερών ναυαγίων

Το φιλί τότε θυμίζει αγράμπελη και λωτό, το νερό κάνει κύκλους

Ενώ μετρώντας του σύμπαντος θεμέλια τα βρίσκουμε τέσσερα

Όσα ακριβώς τα εύφλεκτα ανθρωποφάγα χείλη.

Νίκος Μυλόπουλος

από τη συλλογή Ο κλήρος του ανεκπλήρωτου, 2019