να μη με δεις που κλαίω.
Η λάβα ξέβρασε
και κοκκίνησε ο ουρανός.
Καβάλησα τον κεραυνό,
κάθε αστραπή
και χτύπος της καρδιάς.
Πέταξα άμμο να σκεπάσω τη θλίψη.
Είναι, λένε, η αρχή
μα στα μάτια μου
πνίγεται το τέλος.
Μαύρο πια το ουράνιο τόξο,
αγκαλιάζει το πένθος
και πασπαλίζει δάκρυα στ’ αστέρια.
Η πυγολαμπίδα
έσβησε το φως και,
άχρηστη πια,
ξάπλωσε να πεθάνει.
Ψάχνοντας το φως σου
γύρισα πίσω το βλέμμα
στο βιβλίο που γράψαμε.
Κίτρινες, πλέον, οι σελίδες
με ένα Χ στη μέση.
Το ίδιο σημάδι
που κάποτε μαρτυρούσε
τον θησαυρό,
έγινε καμένη ταφόπλακα.
Νατάσα Χασάκιοίλη
από την Ανθολογία ποιημάτων, Αντιστίκσεις, 2018
της Υπερρεαλιστικής Ομάδας Θεσσαλονίκης
1 σχόλιο:
Η Νατάσα Χασάκιοϊλη σπούδασε τουριστικά και Ισπανική γλώσσα. Επί του παρόντος εκπονεί μεταπτυχιακό στη δημιουργική γραφή. Είναι ιδρυτικό μέλος της Υπερρεαλιστικής Ομάδας Θεσσαλονίκης. Έργα της έχουν εκδοθεί στο συλλογικό Ανθολόγιο Ι της Υπερρεαλιστικής Ομάδας Θεσσαλονίκης "Αντιστίκσεις" (εκδ Ρώμη, 2019), ενώ είναι μέλος της συντακτικής ομάδας του ετήσιου περιοδικού «Κλίβανος» (Επιθεώρηση γραμμάτων και τεχνών).
Δημοσίευση σχολίου