ΙΙ - Άτιτλο ( Αγία Ποίηση ...)

Αγία Ποίηση

με πόση ψυχραιμία όπλισες μαχητές, με πόση αγάπη και σεβασμό στον άνθρωπο πότισες την ελπίδα

πόσους μοναχικούς, ερωτευμένους, ηττημένους, ένοχους, επαίτες, ως κι άθλιους πολιτικούς, συντρόφεψες κρυφά τις νύχτες

πόσους επίδοξους αυτόχειρες, ληστές, μαστροπούς, εκδικητές, μικρόψυχους, απέτρεψες με δυο σου στίχους

Ήθελα όλα μου τα τραγούδια χαρωπά, υμνητικά των ημερών, ακόμα και κείνων που δεν έζησα, κι έριξα τη ζωή μας σ’ εκείνη τη διάφανη τεράστια θάλασσα, όπου εκβάλλει η μεγάλη μοιρασιά που επιβεβαιώνει τις υπάρξεις

Όμως, έμπαιναν και θλιμμένοι στίχοι στο χορό να υπομνήσουν το μέγα όλον της ζωής με άχθο, χαρές, λύπες, ζυμώσεις, καθόδους προς την άβυσσο, το τίποτα, το πουθενά και τρόμαξα, όπως όταν μου είπε θαρρετά για πάντα, σαν το σπουργίτι στη χούφτα μου που δεν ήξερε αν θα ανοίξω την παλάμη προς τον ουρανό και τέλος τ’ άφησα να φτερουγίσει ανέμελα στο άγνωστο

Γιώργος Δουατζής

από την ποιητική σύνθεση Χρόνου σκιά, 2018