ΙΙ - λτιτλο (Όταν αποδεχθείς ....)

Όταν αποδεχθείς ότι δεν έχεις διαφορά από τους άλλους σαν σου θυμίσει ο στοχασμός –όχι η νεότητά σου– πως έτυχε κι έχεις το χάρισμα της γραφής, χάρη που σε γεμίζει χρέος και ευθύνη

Όταν αντιληφθείς ότι απλώς γράφεις, όπως κάποιος άλλος χορεύει, τραγουδά, εργάζεται, επινοεί, χτίζει, φουρνίζει το ψωμί ή σπέρνει και κάνει πράγματα που δεν μπορείς εσύ

Όταν βασανιστείς πυρπολημένος από μυριάδες λέξεις για να εκφράσεις ένα μικρό ανείπωτο και χάνεις τον ύπνο σου γιατί παράπεσε μια λέξη, αρνούμενος φιλαυτία, αυταρέσκεια, φτηνές δικαιολογίες

Όταν εγκαταλείψεις τον φιλάρεσκο εαυτό που δείχνει ο καθρέφτης σου ρίχνοντας τη ματιά στον διπλανό που πάσχει, ίσος με μυριάδες που κατακλύζουν τον πλανήτη, όχι ίδιος, μιας και σου χαρίστηκε η γραφή

Όταν πασχίσεις σε πολέμους κι όχι φτηνές αψιμαχίες, με άλματα στο άγνωστο σαν κοφτερή λεπίδα, με την ταπεινοσύνη οδηγό σ’ αιτούμενα ζωής και σεβασμό σε δάσκαλους ιερουργούς

Τότε ίσως μπορέσεις να κάνεις την αρχή μ’ ένα στίχο μοναδικό, να σκάψεις τα θεμέλια για ένα εξαίσιο ποίημα που θα στεγάσει τα δικά σου όνειρα, αλλά και του κόσμου όλου

Και μην ξεχνάς, τίποτα δεν χαρίζεται κι ας σου κινεί η έμπνευση το χέρι, σκληρό κάματο θέλει η χάρη της γραφής, μακρύς ο δρόμος να μπουν οι λέξεις στη σειρά μέχρι να γίνουν άξιο ύπαρξης τραγούδι

Μη χρίζεις εαυτόν ποιητή ή ποίημα τα γραφτά σου, άσε το σε αυτούς που εκτιμάς

Μην αναλώνεσαι σε λόγια περιττά, μίλα με τη δουλειά σου κι όταν μοιράζεσαι το έργο σου

θυμήσου, δεν κάνεις χάρη σε κανέναν παρά μονάχα στον διψασμένο εαυτό σου

Γιώργος Δουατζής

από την ποιητική σύνθεση Χρόνου σκιά, 2018