Των ελαχίστων

Ανοίγω την αγκαλιά μου σαν βεντάλια,

κάθε πτυχή συναίνεση κι αποδοχή.

Όμως εχθές ο καιρός μάραινε τα λόγια,

λαβωμένα πουλιά ταξίδευαν

πάνω από γαίες στεγνές,

το σπίτι κυλούσε

μαζί με τα σκουπίδια στο ποτάμι,

θυμάμαι ακατανόητες συνομιλίες,

παρακλητικές σιωπές,

θυμάμαι ξέφτια υπομονής,

κούφιες εκκλήσεις για βοήθεια.

Τώρα, ανοίγω το παράθυρο στην αυγή,

ιχνηλατώ παλιές ευλογημένες λέξεις,

να στρώνεις τις πτυχές του φουστανιού,

να ετοιμάζω επιδόρπιο στην κουζίνα,

να θησαυρίζω αγόγγυστα

το πλουτοφόρο των μικρών πραγμάτων.

Τώρα το φλάουτο της λύπης έχει σιγήσει·

θα 'ρχομαι πάντα άοπλη,

διαφανής των νερών,

το ελάχιστο άγγιγμα καρπός των χεριών,

συνετή αποταμίευση για νύχτες του χειμώνα.

Κυριακή Αν. Λυμπέρη

από τη συλλογή Ζητήματα ύψους, 2015