Ιώβ

Τα ενδύματα κάποτε αποδεικνύονται απάτη,

κρυώνει το κόκαλο από τη μοναξιά του

και θαλπωρή δε βρίσκει στα υφάσματα.

Πατρίδα είναι ο ουρανός,

διπλώνει μαλακά τις λύπες,

αυτοφυή φυτά ευεργετεί,

ραντίζει με βροχούλες τα ερωτήματα.

Πάρε αυτά τα βάσανα -είχε πει-

να τροχιστεί στην πέτρα η υπομονή σου,

να δοκιμάσω το πλάτος της αγάπης.

Κοπάδια, πλούτη, υποτακτικοί,

ακόμα και τα δέκα σου παιδιά,

στάχτη να γίνουν μονομιάς,

απ’ το μηδέν να ξεκινήσεις -αν μ’ αγαπάς-

δίχως να βαρυγκωμήσεις.

Σ’ όλη τη γη υπήρξε ένας -ονόματι Ιώβ-

τον άθλο που κατάφερε, επειδή

στο πρόβλημα απάντησε σωστά.

Μήπως δικά μας είναι τα αγαθά;

Δανεικά.

Γυμνοί

ερχόμαστε από της μήτρας τα ζεστά υγρά,

φεύγουμε γυμνοί

για τα νερά του θανάτου.

Κυριακή Αν. Λυμπέρη

από τη συλλογή Ζητήματα ύψους, 2015