Να σκέφτεσαι χελιδονάκι

Φτερά πουλιών και θ' ανεβούμε

ρίζες αναρριχητικές

κισσού ξεβλάσταρα -το ίδιο κάνει-

τα βοηθητικά αναλώσιμα.

Να ξελαφρώνει το στήθος απ' τις έγνοιες

με τ' αγεράκι τρεχαλητό στους ουρανούς

με τ' άστρα στόματα ομιλητικά.

Μα όσοι δεν μπορούν να δουν τα μάγια

της νύχτας, μοιάζουν τυφλοί

και κουφοί αυτοί που δεν ακούνε

τη μουσική των φύλλων μετά τη βροχή.

Να φτάνει κανείς στη σοφία της ηλικίας

να πλουτίζει με όσα δεν ανήκουν σε κανέναν.

Κι αν κάτω δεν μπορεί να

μοιραστεί το ψωμί με δικαιοσύνη

σε όλους ξέρει από πάνω να μοιράζει

φέτες από ασήμι το φεγγάρι

του βράχου το νεράκι

υγραίνει ως την καρδιά

κι ο έρωτας που δεν πληρώνεται

είναι για τους ευλογημένους.

Κι έτσι, να σκέφτεσαι χελιδονάκι

να σκέφτεσαι αμπερόριζα

κι ο κόσμος τότε πλησιάζει

σιγά σιγά στα μέτρα σου

με φυτικό κουστούμι σε μαθαίνει

πώς να χαμογελάς

όταν σε παντρευτεί στα χώματα.

Κυριακή Αν. Λυμπέρη

από τη συλλογή Ορμητικοί οι φθόγγοι ως το χάνομαι, 2017