Κυριακή 2 Ιουλίου 2017

Δήθεν δική μου

Α, γλώσσα άτιμη ιερόδουλη
-για να το πω κομψά-
πώς ξέρεις να μοιράζεσαι σε όλους
εδώ κι εκεί και σ' όποιον να' ναι
και τα “πολλών ανθρώπων λόγια” σου
μ' ακολουθούν αδιάκοπα
απ' την κουζίνα στο κρεββάτι!
Ατμίζεις, κυλιέσαι πρώτα μέσα στα κατσαρολικά
και φαγητά για το χατήρι σου θυσίασα
ύστερα στη βιβλιοθήκη για καφέ
και το βράδυ
δήθεν δική μου, δήθεν δωρεάν
να που με ταχταρίζουν στα σεντόνια
ορμητικοί οι φθόγγοι σου ως το χάνομαι.
Χτυπάνε μες στα δόντια μου
ταμπούρλο τα φωνήεντά σου
να μην τελειώνει η μουσική
καλέ τι ωραία που εξασκούμαι
στα ανείπωτα!
Όμως σαν οι πολλοί είναι κοντά μου
αλλά λείπει ο ένας
γλώσσα αυτό πώς ονομάζεται;
Και άραγε γιατί δεν βρίσκω λέξεις να το πω
τόσο σοφή -ως τώρα- που έγινα κλέβοντας;
Και πώς ακόμα επιμένει η μοναξιά
-άλλη τρόμου αγαπητικιά κι αυτή!-
πίστη στο μαξιλάρι μου να ορκίζεται;


Κυριακή Αν. Λυμπέρη
από τη συλλογή Ορμητικοί οι φθόγγοι ως το χάνομαι, 2017


Δεν υπάρχουν σχόλια: