Τα άγια τοις κυσί

“Μη δότε τα άγια τοις κυσί”

έτσι δε λένε;

Κι αν είσαι σκύλος πώς θα το αντέξω

τα σπλάχνα μου να σου παρουσιάσω

με σχάσεις, με πληγές, με αποστήματα

κι όλες του χρόνου τις επιβαρύνσεις

και συ να ορμήσεις μόνο για να φας

με τους κοπτήρες να ξεσκίσεις λαίμαργος

ώσπου το πιάτο να αδειάσει να τα γλείψεις

και νέα λεία μετά ν' αναζητάς,

αν είσαι σκύλος πώς θα το αντέξω;

Μα αν είσαι μια σταλαγματιά

αίμα, μ' αίμα που ψάχνει να ενωθεί

κύτταρο που απηύδησε από τη μοναξιά του

γλώσσα που άλλη γλώσσα έχει λαχταρήσει

αν έρχεσαι με τένοντες, με νεύρα και οστά

ποτάμι σώμα που εκβάλλει σε άλλο σώμα

πάρε τα δάχτυλά μου χάρισμα

να τα προσθέσεις στα δικά σου

το στόμα μου να πει τις λέξεις σου

η καρδιά μου να χτυπήσει στο ρυθμό σου

κι αν είσαι σκύλος, σπάραξέ με, να

γιατί δεν υποφέρεται ο πόνος ο μοναχικός

γιατί σε τέτοια η αντίσταση δεν ωφελεί

γιατί ξέρει καλά την ανάγκη της πείνας η αγάπη.

Κυριακή Αν. Λυμπέρη

από τη συλλογή Ορμητικοί οι φθόγγοι ως το χάνομαι, 2017