Όταν οι μέρες μάς πλησιάσουν
Μας φανερώσουν τα άνευρα τους αετώματα
Θα ηχήσει μια ιαχή τόσο πλησίστια
Αντίλαλος και κραυγή
Οι μέρες είναι οι κραυγές που ουρλιάζουν
στο άνευρο σου κορμί-κλουβί
Στο.....
Και εμείς απομακρυσμένοι από τις τόσες αναμνήσεις
Από τις δοξασμένες μέρες
Δοξασμένες μνήμες
Θα αντικρίζουμε για πάντα την αλήθεια
Ωμή την Αλήθεια
Ποτέ αγαπητό μου παιδί, Δεν θυμάμαι
Πως ήσουν
Τέλος
Άραγε έγινες αυτό που ήσουν
Αυτό που Θυμόσουν;
Αυτό που είσαι;
Θωμάς Μερλέμης
από τη συλλογή Ύστερα, 2016
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Πόσο μου θύμισε αυτά που σου έλεγα για εκείνο τον μεγάλο κύκλο που ξαναγύρισε σ'εκείνο το παιδί πίσω απ'το παράθυρο ....
Όμορφη αφιέρωση ,με συγκίνησε για λογαριασμό σου .
Όμορφα συναισθήματα ,τα δικαιούσαι .
Να'σαι καλά Τόλη μου .
Σε ευχαριστώ από καρδιάς, γλυκό μου φεγγαρόλουστο ξωτικό. Σε σκέφτομαι πάντα με αγάπη, ιδίως τώρα που ΄δεν λειτουργεί πλέον ο φιλικός κύκλος των ιστολογίων. Καλό μήνα των εορτών.
Δημοσίευση σχολίου