Πάντα εκεί

H μάνα μου

είναι ένα σπασμένο λαγήνι που στάζει

και λιγοστεύει διαρκώς.

Η μάνα μου ολοένα

μαδάει ένα ερωτηματικό.

Αναρωτιέται για τους λεμονανθούς.

Του γάμου μου ή του γάμου της;

Μπερδεύεται με το κουτάλι.

Να με ταΐσει ή να φάει;

Στις τσέπες της βρίσκω συχνά

μαντήλια αποχαιρετισμού.

Η μάνα μου

είναι ένα πληγωμένο ωδικό πουλί.

Κοιτάζει ώρες έξω από το παράθυρο.

Μιλά και πέφτουνε στο πάτωμα

ρινίσματα, ξέφτια και ροκανίδια.

Σκύβω και τα μαζεύω.

Άλλα τα βάζω στο συρτάρι μου

και άλλα κάτω απ΄ το μαξιλάρι

μαζί με τα αναθήματα και όλα τα τιμαλφή

που έχω φυλαγμένα.

Τα φωτεινά απογεύματα παίρνω

ένα καλειδοσκόπιο και ονοματίζουμε τα χρώματα

ξανά,  μαζί, από την αρχή.

Αυτό, μάνα, είναι το κόκκινο, το πράσινο,

Αυτό της αγκαλιάς, αυτό του χωρισμού

Αυτό της ξενιτιάς.

Άστο, μάνα, αυτό,  αυτό είναι της λήθης.

Θέλω

να είναι πάντα εκεί

 η  μάνα μου

ένα λεπτόφλουδο, μα υπέρχειλο δροσιστικό λαγήνι


Δήμητρα Κουβάτα
αδημοσίευτο