Διανυκτερεύον

Σε ψηλόλαιμα μπουκάλια κλειστές
φωλεύουν
οι επιθυμίες μου
σκεπασμένες με ζάχαρη.
Στη ζύμωση του ήλιου εκτίθενται
στο περβάζι μου
χρόνια τώρα.

Για αυτές
πρέπει να γίνω πουλί
και αψήφιστα να στριμώξω στο στόμιο
το πελαργίσιο ράμφος μου.
Πρέπει να τις περάσω γυμνές από τη στενωπό
των αδήριτων αναγκών
και της καθημερινής λάτρας.

Έτσι μετά από τόσο κόπο
εγώ θα πετώ
με μια παλλόμενη επιθυμία
δεμένη σφιχτά στο ράμφος μου.
Με ένα φτερό κουτσό
και με ένα μάτι καρφωμένο στην πλάτη.
Γιατί
καθώς εγώ θα ίπταμαι,
θα με κυνηγά,
όσο και αν απομακρύνομαι,
η αγωνία του δραπέτη του καταδικασμένου
να κοιτάζει ισόβια πίσω.

Ευτυχώς που
όταν αποτυγχάνω, 

διανυκτερεύει με φώτα ανοιχτά
η ποίηση.

Δήμητρα Κουβάτα
αδημοσίευτο