Εαρινή κόπωση

Σάββατο μέσα, και έξω άνοιξη.
Ωραίος καιρός είπα.
Και άρχισα.

Σήκωσα από τις μασχάλες
και έσυρα έξω
τα χαλιά,
μισολιπόθυμα από τον μακρύ χειμώνα .
Τα απίθωσα ανάσκελα σαν ναυαγούς
να ζεσταθούν στον ήλιο.

Ξεγύμνωσα γωνιές απ΄ τις αράχνες τους,
για να φανεί
αν τέμνονται στ΄αλήθεια οι γραμμές τους.

Αναποδογύρισα ασελγώς
όλες τις πολυθρόνες.

Oύτε εδώ σταμάτησα .

Έσυρα βίαια από κάτω τους, τραβώντας απ΄ τα πόδια,
χνούδια πολλά,
που υποχωρούσαν έντρομα σε κάθε κίνησή μου.

Kοιτώντας γύρω εντόπισα τις δαχτυλιές.
Χωρίς να βρίσκουνε διαφυγή
αναρριχούνταν ρυπαρές πάνω στις τζαμαρίες.
Τις έσβησα
τρίβοντας με μανία ειρκτής
όπως και εγχάρακτες πατημασιές
που άφησαν αρβύλες και παντόφλες.

Έπειτα
κάθιδρη και κατάκοπη,
κάθισα καταμεσής του σαλονιού
και έκλαψα
για τον κατ΄οίκον ισόβιο περιορισμό
Σάββατο μέρα άμα τω ήρι αρχομένω.

Δήμητρα Κουβάτα

αδημοσίευτο