Παρασκευή 29 Μαΐου 2015

Απόψε


Έλα να παίξουμε μπάλα κάτω απ' το φεγγάρι
να ξύσουμε τις άκρες τ' ουρανού
για να ξεφύγουν τα μη ειπωμένα μας
πάλι παιδιά να γίνουμε όπως πρώτα
μιας και οι νύχτες συγχωρούν καμώματα
και αλήθειες
Έλα να συναρμολογήσουμε το όνειρο
να φτιάξουμε μια φορεσιά στη μοίρα
έλα να ξαπλώσουμε στο σώμα του σκοταδιού
και ν' αφήσουμε τ' απαγορεύεται
να υπάρξουν στη σκηνή
άγγιξε με όπου ως τώρα δεν τολμούσες
άσε από μέσα σου να βγουν τα σπλάχνα
των μύχιων σου πόθων
άσε το φως της αποπλάνησης
να κάψει το κορμί σου ως το κόκαλο
οι αντιστάσεις να καμφθούν
και να ενωθείς με το άλλο μου μισό
που απόψε σε ζητάει χωρίς αναστολές και ίσως
αφήνω το κόκκινο να ξεχυθεί
πάνω στ' ασπρόμαυρα κομμάτια
των παλιών μας μη
άπλωσε τα χέρια στη βροχή
και άσε τη φωτιά σου να φουντώσει
με αλκοόλ και μια αγκαλιά
απόψε το ξημέρωμα θα σε βρει αλλιώς
να ουρλιάζεις σαν αγρίμι μυστικά
στ' αυτί της πανσελήνου
Έλα ν' ανέβουμε μαζί
εκεί που ανθρώπου μάτι δεν έφτασε ως τώρα
να σεργιανίσουμε ανάμεσα στα ερείπια
μιας μπίτνικ εποχής
σα δυο ρέμπελοι χωρίς προορισμό
να ψάξουμε τη χίμαιρα στη μέση του δρόμου
να κάνουμε έρωτα μπροστά σε ανοιχτά παντζούρια
να φορέσω το πουκάμισο σου
και να ναι άνοιξη εκεί έξω
έλα να μάθουμε να πετάμε παρέα
πάνω απ' τα σπίτια
τα δικά μου φτερά θα ναι ασπρόμαυρα.
Ναι, ένα άσπρο κι ένα μαύρο θέλω
έλα να γράψουμε κάτι
σ αυτούς τους άδειους τοίχους της πόλης
να περπατήσουμε μπορεί και στα σύρματα
της ΔΕΗ
έτσι, για πλάκα
κι έπειτα να κόψουμε δρόμο μέσα από ταράτσες
έλα να περιμένουμε στη γωνία
κάτω από 'να φανάρι κόκκινο
την αλητεία δυο λόγια να μας πει
ας παραδοθούμε στα πάθη,
ζωή απ'την αρχή να φτιάξουμε δικιά μας
έλα ένα ξημέρωμα καπνίζοντας
να πούμε δυο κουβέντες σιωπηλές
τα βλέμματα μας ν' ακουστούν
στα πέρατα του κόσμου
νιώσε αυτά που δε λες
και ζήσε αυτά που δε σου λένε
απόψε...
΄
Έλλη Πράντζου
αδημοσίευτο
 

2 σχόλια:

θωμαή είπε...

ωραίο ποίημα, αλήτικο. ένας μικρός χώρος -η αλάνα που κρύψαμε τα παιδικά μας χρόνια-
γεμάτα γέλια και παιχνίδια
από ψηλά μας ζήλεψε το φεγγάρι, ίσως αυτό να φταίει για τις ήττες μας
σίγουρα αυτό και τα λαϊκά τραγούδια με τη θαυμάσια μουσική που ακούγονταν από τα χαμηλά σπίτια
έτσι λοιπόν, μας βρήκε το καλοκαίρι -μήνες που βρίσκει τη νιότη του
ένα πεφταστέρι στα αθώα μάτια μας-
ας προχωρήσουμε λοιπόν προς την αθωότητα, με την αγάπη της εποχής εκείνης :)
θωμαή

Poet είπε...

Είμια μαζί σου, Θωμαή, και φυσικά μαζί με την Έλλη. Την κοκκινόμαυρη ανεμίζοντας της ουτοπίας.