Ανάσκελα

Συγγενεύουν, νεκροί και ζωντανοί, το βράδυ.
Ανάσκελη η εικόνα τους, ακίνητη.
Χώμα αγναντεύοντας, δαύτοι, για ουρανό
κι εμείς, λευκό ταβάνι για ταφόπλακα.

Τις νύχτες, οι νεκροί αγαλλιάζουν.
Μακάριος ο ύπνος δίχως πρωινό!
Τόσο φως,
εκβιάζει μιαν αίσθηση ευτυχίας.
Στο σκοτάδι, λευκό πανί
μέσα σε άπνοια φωτός οι ζωντανοί.
Αναμένουν την αυγή,
ζωή να τους φουσκώσει
ή, έστω, ένα όνειρο
λύτρωση, πάνω τους, να φυσήξει.

Όχι! Μόνη αλήθεια πως οι νεκροί ζηλεύουν,
εμάς, το βράδυ
μαζί γιατί θαβόμαστε, στο κρεβάτι, αγκαλιά.
Δυο λόγχες δίχως πόλεμο. Παρατημένες*
στου παραμυθιού τη ζεστασιά.
Χαρά ερωτοστολισμένοι
σαν, ο χρόνος μας ρυτίδεςγρατσουνά.

* αναφορά στο ποίημα του Robert Frost "Soldier"


Γιώργος Χ. Στεργιόπουλος
από τη συλλογή Εξορία στη γέννηση, 2015
Ενότητα : Μονόλογος Ι