στον Αλμπέρ Καμύ
1 - Ο ύμνος του παραλόγου
Να ξεκινάς Οδύσσειες,
ενώ βλέπεις
πως η Ιθάκες αλλάζουν συνέχεια θέση.
ΙΙ - Ο ύμνος της ματαιότητας
Να σου παίρνει μέτρα ο θάνατος
κι εσύ ν' ανησυχείς
πώς θα φανείς μες στο κουστούμι.
- Ωραίος που 'ναι ο νεκρός.
Απλώς τοπίο.
ΙΙΙ - Ο ύμνος της πίστης
Αμυγδαλιά να εμπιστεύεσαι
καθώς, χειμώνας, γύρω
διαρκώς σε ταπεινώνει.
IV - Ο ύμνος της ήττας
Να τριγυρνάς γυμνός
ενώ όλοι γύρω μασκαρεύονται
τις νίκες τους.
- Ανθίζει κι η αποτυχία, απλά προς το μαβί.
V - Ο ύμνος της αγάπης
Τόσο δικό σου,
που το συνέτριψες στην αγκαλιά.
- Αλίμονο σε όσους αγαπάνε!
Φορούν ανδρεία πόδια,
μα σε δειλό χώμα περπατούν.
VI - Ο ύμνος της ύπαρξης
Αυτό είμαστε
Ζωή κοντή επάνω σε ψηλά τακούνια.
Απεγνωσμένη να φανεί πάνω από τη σκόνη.
Γιώργος Χ. Στεργιόπουλος
από τη συλλογή Εξορία στην γέννηση, 2015
Ενότητα : Μονόλογος Ι
2 σχόλια:
Ωραίοι ολιγόλεκτοι στίχοι. Ουσίας.
Χαιρετώ σε, Τόλη!
Συμφωνώ μαζί σου, Κική μου. Όπως σχεδόν πάντα εξ άλλου.
Δημοσίευση σχολίου