δεν χάιδεψα ως τώρα
με την παλάμη μου
με τ’ ακροδάχτυλα
τόσο ανάλαφρα
τόσο θερμά κι ερωτικά
όσο ένα κοινό μολύβι
και κάτω απ’ τον αντίχειρά μου
έτοιμο
να γονιμοποιήσει το λευκό χαρτί
ένα μολύβι που ποτέ δεν ζήλεψε
την άψυχη παρέμβαση των πλήκτρων
κοινή καταγωγή το δάσος
και φτερουγίζει στο άγγιγμά μου
μέσα στα μάτια μου θυμάται
το δέντρο που ήταν κάποτε
και δακρυσμένο σηκώνει απ’ το χαρτί
τα φύλλα του στον ουρανό
2 σχόλια:
Καλά, δε βρέθηκε κανείς να σχολιάσει αυτό το έξοχο ποίημα;
Μα πού πήγαν όλοι;
Φαίνεται πως ακόμα και τα σχόλια είναι σε διακοπές.
Κι εσύ, Ποιητή μου, κάθεσαι στωικά στην πέτρα της υπομονής (δεν μας θυμήθηκε κανείς), χαρίζοντάς μας τις λέξεις σου. Υπέροχος.
Είναι η περίοδος της παρακμής των στολογίων, Κικη΄μου. Γενικά προτιμάται το facebook που είναι πιο γράγορο και πρακτικό. Είναι βέβαια και οι διακοπές που συνεχίζονται ως το τέλος του μήνα.
Όσο για μένα, κανένα πρόβλημα. «Ταγμενος μεσοπέλαγα/ εκεί που σπέρνει φίδια ο Άίολος από το σούρουπο ως το χάραμα ...»
Είτε τους αρέσει, είτε δεν τους αρέσει, είτε το σχολιάσουν, είτε δεν το σχολιάσουν, εγώ θα κάνω το δικό μου, θα τηρήσω την εντολή μου. Το ξέρεις, εξ άλλου.
Έχω μεγάλη αδυναμία σ' αυτό το ποίημα και χαίρομαι που σου άρεσε. Έχει αρέσει γενικοτερα, μάλιστα σε μια δημόσια ανάγνωση πριν την έκδοση του βιβλίου, με διέκοψαν με χειροκροτήματα. Ανταμοιβή !!
Δημοσίευση σχολίου