Μια γυναίκα της Αμμοχώστου την Κυριακή 14 Ιούλη 1974

Κάθομαι στην αυλή μου, κάτω απ' τον ίσκιο της κληματαριάς

και κοιτάζω χωρίς να βλέπω το σκοτεινό αύριο.
Κάθομαι και μπαλώνω τις κάλτσες του στρατιώτη μου.
Το άσπρο του πουκάμισο περιμένει γαλήνιο
ν' ακούσει το σφύριγμα του.
Η κληματαριά μου ζωγραφίζει κλαίοντας
ανάμεσα στα σκιερά και φωτεινά φυλλώματα
την εικόνα που κοιτώ, μα δε διακρίνω,
πίσω από τον πέπλο της ημέρας που θαρθεί.
Κλείσε, μου λέει, τα μάτια σου σφιχτά να μην ιδείς
το σγουρό του κεφάλι ατή βρώμικη άσφαλτο
τα μάτια του ανοιχτά στον ήλιο...
Το βλέμμα μου αφηρημένο ξεκουράζεται
στο στρογγυλό βασιλικό
θα ρίξω μια κορφούλα στο γλυκό το μόσφυλο
που ετοίμασα για τ' αρραβώνιασμα της θυγατέρας
μοσχοβολάει αγνότη σαν την παρθενιά της.
Νάτη, κεντάει στο πλάι μου, ίδια η Αροδαφνού,
στο λευκαρίτικο τις ρίζες και τα παραπούλια.
Κι εγώ κοιτάω, μα δε θωρώ,
την ψυχή της να σέρνεται, κουρελιασμένη και τρελή.
Τ’ άρωμα του βασιλικού φωνάζει,
φύγετε, αχ, φύγετε θυγατέρες της Σαλαμίνας,
θυγατέρες της Έγκωμης,
τα κουρσάρικα καράβια τέσσερεις χιλιάδες χρόνια
ταξιδεύουν να σάς βρουν
να κι' όλας τα ματωμένα χνάρια τους στη χρυσή αμμουδιά
θρυμμάτισαν τα λυπημένα κουβαδάκια των παιδιών.

Ξεσκονίζω, από συνήθεια το καπνιστήρι της γιαγιάς
κι ακούω, μα δε γροικώ τ' απελπισμένο βογγητό της σκόνης.
Μάζεψε με σα χρυσόσκονη, κρύψε με
φυλακτό στο στήθος σου.
Εγώ αγκάλιαζα το μπρίκι πούψηνες τον απογευματινό καφέ,
και τα προικιά στο σκαλιστό σεντούκι.
Βάλε με κάτω απ' το προσφυγικό προσκέφαλο,
για να σου φέρνω πίσω εικόνες πού σου φεύγουν.
Στ' αριστερά η στα δεξιά να ήταν άραγε
του γάμου η φωτογραφία
απ' το ρολόι του τοίχου που κτυπά, και πάει να σπάσει,
που κτυπά και δεν ακούω την αντίστροφη μέτρηση...

Κάθομαι ήσυχη στην αυλή μου
κάτω απ' τον ήσκιο της κληματαριάς
και τα πολυβόλα είναι κι όλας στη θέση τους
 στημένα ίσια αντίκρυ στην καρδιά μου.

1976, Γενάρης

Έλλη Παιονίδου

από τη συλλογή Ο κύκλος της καταγγελίας, 1977