Μόνον οι λέξεις

Τολμώ να πω
πως γράφω
στίχους.
Πως καταγράφω
την ψυχή μου.

Έχοντας
από μικρή
αποθηκεύσει
λίγα σύννεφα
στην κάμαρά μου
λέω το ταβάνι
ουρανό

ξυπνώ με την οσμή
της καταιγίδας
βρέχομαι και στεγνώνω
διαρκώς.

Δεν υπακούω
στο φαινόμενο
της άμπωτης
όλο πλημμύρες
η ζωή μου,
ανυποχώρητο νερό
βυθός χωρίς ανάσα.

Κύμα τα ρούχα
τα βιβλία μου
σκορπίζονται
εδώ κι εκεί
χάνεται ο ορίζοντας
στο βάθος.

Μόνον οι λέξεις
επιπλέουν.
Τρυπούν με δύναμη
το κέλυφος
βγαίνουν από
τη σκοτεινή σπηλιά

νύμφες ξεπλένουν
τα φτερά τους
αποδημητικά στοιχίζονται
για το ταξίδι.

Διασωθέντες ναυαγοί
στεγάζονται
στα ποιήματά μου.

Νοέμβριος 2008

Ελένη Μαρινάκη
από τη συλλογή Σε ξένο ουρανό, 2011