Κι αυτό το ποίημα μπορεί
να το 'χω ξαναγράψει.
Δεν θυμάμαι.
Έτσι που
περιστρέφονται
όλα γύρω μου
λέξεις και άνθρωποι
αρχαίες φωνές
μπαίνω κι εγώ
στο γρήγορό τους
πέρασμα
γίνομαι ένα
με τον ίλιγγο
αστραπιαία χάνομαι
στης δίνης τους
τη στρογγυλή
σπηλιά.
Μαζεύω
λιγοστές σταγόνες
απ΄το διάτρητο
παρελθόν
μήπως διασωθεί
ελάχιστη έστω
η εύνοια
που κάποτε
μου χάρισε
ο χρόνος.
Αύγουστος 2008
Ελένη Μαρινάκη
από τη συλλογή Σε ξένο ουρανό, 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου