photo art by Adrei Oprinca
Γι' αυτούς που φεύγουν
λιγότερο λυπάμαι από άλλοτε
εθίστηκα στη θλίψη,
η θλίψη μόνιμα με διαποτίζει
σαν χλιαρό χαυνωτικό ρευστό,
αδρανοποιεί τα συναισθήματα,
τις αισθήσεις ευνουχίζει
στην απάθεια με βυθίζει.
έτσι,
χωρίς εξάρσεις
το πένθος μόλις μ' αγγίζει,
σαν απαλός κυματισμός
θωπεύει ανεπαίσθητα την ψυχή,
σαν βότσαλο ριγμένο
σ' ασάλευτη λιμνούλα
που πρόσκαιρα δημιουργεί
κύκλους ομόκεντρους
προτού αθόρυβα καθίσει στον βυθό.
Παναγιώτης Μαυρίδης
από τη συλλογή Δωρήματα & Μνήμες, 2013
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
όμορφο και αληθινό καλημέρα καλη παρασκευή
Αυτό το "εθίστηκα στη θλίψη", πόσο πικρό.
Θα μπορούσε να είναι ο τίτλος σ' αυτό το μελαγχολικά ωραίο, υπαρξιακό ποίημα.
Χαίρομαι που σου άρεσε, Νικόλα. Καλό βράδυ.
Και βέβαια θα μπορούσε, Κική μου. Έτσι κι αλλιώς η θλίψη είναι το κύριο χαρακτηριστικό της ποίησης και της ωριμότητας.
Δημοσίευση σχολίου