από το 'α' ως το 'χ'

(πίνακας: Albert Anker, School girl)

Πάντα μ΄ απασχολούσαν οι φωτοσκιάσεις. Μου άρεσε να κοιτάζω τα βιβλία στο τρεμάμενο φως της φωτιάς. Να παρακολουθώ το χοροπηδητό των γραμμάτων. Ώσπου έβλεπα μόνο παλμικές γραμμές. Το καρδιογράφημά τους. Ύστερα έκλεινα τα μάτια μου και οι γραμμές γίνονταν αχνές καμπύλες κι εξαφανίζονταν σιγά σιγά, μικρές ανεπαίσθητες κουκίδες. Πού πήγαιναν τα γράμματα; Ποια ακατανόητη λέξη τα ρουφούσε; Τότε ήταν που άνοιγε απότομα το φως. Τα μάτια  μου θάμπωναν κι όλα τα  χαμένα γράμματα ξεχύνονταν από τα μάτια μου. Πλημμύριζαν το χώρο, την κουζίνα, το στρογγυλό τραπέζι, το α πάνω στην αλατιέρα, το β στο βάζο με τις ελιές, το γ στο γουδοχέρι της γιαγιάς, το δ στη δαντέλα του εργόχειρου πάνω από το τζάκι. Και το ξ, εκείνο το ξ το ατίθασο στα ξύλα του δάσους που καίγονταν, μαζί με το χ του χειμώνα.  Δεν ξέρω, δεν θυμάμαι πώς έμαθα να διαβάζω. Εκεί στο χ όμως σταματούσα. Ήταν το χιόνι έξω μια κόλλα λευκό χαρτί. Με προκαλούσε μόνο να γράψω.

Τζούλια Φορτούνη
από τη συλλογή Φυσικό αντίδοτο, 2013