Ήταν πολύ ευγενικοί

Στον ποιητή Όμηρο Αριτζή

Σαν άνοιξαν τα οδοφράγματα 
πήγα να δω το σπίτι μου

ύστερα από  τριάντα χρόνια. Πέρασα

κάτω από ξένες σημαίες, πλάι σε ξένα αγάλματα,

σε ξένους ανθρώπους, διέσχισα

ερημωμένους δρόμους με εγκαταλειμμένα  σπίτια,

μισογκρεμισμένα,

που με δυσκόλευαν στον προσανατολισμό.

Το έψαχνα μες στην ομίχλη του χρόνου

και σε μνήμες που άρχισαν να ξεθωριάζουν.

Μικρές λεπτομέρειες πρόβαλλαν εδώ κι εκεί,

ξεχασμένες ιστορίες επανέρχονταν

παίρνοντας τις διαστάσεις ενός μύθου που μεγέθυνε 

τα πράγματα και τους ανθρώπους, 

τα πάθη και τις χειρονομίες τους.

Χτύπησα την πόρτα. Άνοιξε.

Μια ολόκληρη οικογένεια ξένων έστεκε μπροστά μου.

«Ελάτε», μου είπαν, «αυτό ήταν το σπίτι σας!…».

Μου έδειξαν τα έπιπλά τους, τα χαλιά στο πάτωμα,

τις φωτογραφίες στους τοίχους… Όλα δικά τους,

με ύφος ανατολίτικο,

που όσο κι αν το νιώθουμε κοντά μας

μας ξενίζει κάποτε.

Έριξα μια ματιά και γύρισα να φύγω,

μα ήταν πολύ ευγενικοί. Με καλωσόρισαν…

Με κάλεσαν να κάτσω… Μου πρόσφεραν καφέ…

Έτσι ακριβώς, όπως κι ο Κλεομένης Αριτζής,

που έφυγε απ’ το σπίτι του στη Θήρα

το χίλια εννιακόσια είκοσι δύο

και σαράντα χρόνια αργότερα επέστρεψε και το βρήκε.

Χτύπησε την πόρτα, του άνοιξαν ξένοι άνθρωποι,

τον υποδέχτηκαν πολύ ευγενικά,

τον κέρασαν καφέ κι ανατολίτικο γλυκό,

ήπιε, τους ευχαρίστησε και βγήκε.

Ήταν πολύ ευγενικοί!

Οκτώβριος - Νοέμβριος 2011

Γιώργος Μολέσκης

αδημοσίευτο