Φυτρώσανε γαρύφαλλα στην άσφαλτο.
Φρένο απότομο. Μην τα πατήσει.
Βγήκε στο δρόμο βιαστικός.
Στην Εθνική, στην Αττική, στη λεωφόρο Πλάνης.
Στάθηκε όρθιος μπροστά στην ουτοπία
με το σακάκι του αυτόνομη σημαία
να διασώσει λίγο άρωμα ελπίδας.
Ισοπεδώνει όνειρα ο δρόμος
στο διάβα του πεθαίνουν τα λουλούδια.
Έσβησε σαν μικρό παιδί, διαφανής
σχεδόν ανάερος, με μια σπασμένη φράση.
Αυτό το τέλος μου αρκεί
ή κάτι συναφές.
Ατάραχος, μέσα στο τόση κίνηση.
Αλώβητος, μέσα σε τόση λάβα.
Χάρης Μελιτάς
από τη συλλογή Η διαθήκη, 2013
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
καλημέρα, τι όμορφο ποίημα!
Καιρό έχουμε να σε δούμε, Θωμαή. Χαίρομαι που σου άρεσε το ποίημα του Χάρη Μελιτά.
κύριε Νικηφόρου, απολαμβάνω τον καφέ μου στον όμορφο κήπο σας, άλλωστε, η ποίηση δεν έφυγε ποτέ. ευχαριστώ για την φιλοξενία :)
Μείνε λοιπόν μαζί μας, Θωμαή μου, γιατί υποπτεύομαι ότι σε λίγο θα εμφανιστεί και πάλι εκείνη η μικρή άγρυπνη αντιλόπη.
Δημοσίευση σχολίου