(πίνακας του Ντίνου Παπασπύρου)
Το παλιό μου σπίτι κατηφορίζει τις νύχτες
φορτώνεται στον ώμο παράθυρα όνειρα πουλιά
την παλιά φωτογραφία
τις ζωγραφιές στον τοίχο
το κράνος και τ' άρβυλα στη γωνιά
το γιασεμί που σκαρφάλωσε στο μπαλκόνι
με συναντά παράνομα
όταν ο αέρας λυσσομανά
κι εγώ αγωνίζομαι να κρατηθώ
καταγράφω στο τετράδιο τους νεκρούς
καθώς κάθονται αμέριμνοι στο τραπέζι της αυλής
πίνοντας το κρασί ή το ούζο τους.
5 Οκτωβρίου 1989
Νίκος Ορφανίδης
από τη συλλογή Η άλλη βιογραφία, 1999
Συγκεντρωτική έκδοση Τα ποιήματα 1970-2009, 2009
Αναρτήσεις
6 σχόλια:
Και βέβαια είναι το δικό μου "παλιό σπίτι", πάνω στον πρώην Λάκκο Στρατηγείου, τώρα οδός Καυτανζόγλου, που γκρεμίστηκε το 1972, δόθηκε το οικόπεδο αντιπαροχή, χτίστηκε πολυκατοικία, σε διαμέρισμα της οποίας μένω από χρόνια.
Τη παλιά αυτή ζωγραφιά μου την έφερε στο νου το ωραίο νοσταλγικό και συγκινητικό ποίημα του Ορφανίδη.
Τι σπίτι ονειρεμένο είναι στον πίνακα!
Χάρμα ιδέσθαι. Πολύ περισσότερο δε, να ζεις σ' αυτό.
Κρίμα που δεν υπάρχει πλέον.
Όσο για τον ποιητή, αυτός κουβαλάει μέσα του το δικό του
και το ακούμπησε στις λέξεις του, λιγάκι να ξεκουραστεί.
Εν κατακλείδι, υπέροχος ο συνδυασμός του ποιήματος με τη ζωγραφιά.
Πέτυχες μια ρομαντική καρδιά, Ντίνο μου. Φαίνεται και από το όνομα. Η Ροζαμούνδη ζει βέβαια σε έναν μεσαιωνικό πύργο (με πορτρέτα προγόνων, υπηρέτες, πανοπλίες κτλ) και γι' αυτό λατρεύει τα γραφικά σπιτάκια. Ιδίως όταν είναι ωραία ζωγραφισμένα και συνοδεύουν ένα εξίσου ωραίο ποίημα. Συνεχίζουμε λοιπόν.
"καταγράφω στο τετράδιο τους νεκρούς
καθώς κάθονται αμέριμνοι στο τραπέζι της αυλής
πίνοντας το κρασί ή το ούζο τους": πόσο συγκινητικό! Απλό και αληθινό...
Αυτός ο πίνακας είναι εκπληκτικός! Ζαλίζεσαι από τις μυρωδιές του κήπου και νιώθεις τους ανθρώπους να κινούνται μες στο σπίτι!
Χαίρομαι που σου άρεσαν και το ποίημα και ο πίνακας, φίλη μου. Ο Στρατής Τσίρκας λέει κάπου :«υπάρχουν πιο ζωντανοί από τους νεκρούς μας;»
Δημοσίευση σχολίου