Παρασκευή 23 Αυγούστου 2013
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Φίλοι μου του διαδικτύου,
Συμπληρώθηκαν ήδη δεκατρία χρόνια από τον Ιούνιο του 2008, όταν με τη Λίνα Παπαδοπούλου αποφασίσαμε να ανοιχτούμε στο πέλαγος των Ελλήνων ποιητών του 20ου (και του 21ου !!) αιώνα. Με προσωπικές θεματικές ανθολογίες. Με ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη, για την κοινωνία και την επανάσταση, για το όνειρο και την ουτοπία, για τον χρόνο και τη μνήμη, για τη μοναξιά, για το ίδιο το ποιητικό φαινόμενο, για όλα τα αιώνια θέματα της λογοτεχνίας.
Στο διάστημα αυτό, διάβασα αναρίθμητες ποιητικές συλλογές, ξεφύλλισα εκατοντάδες τεύχη λογοτεχνικών περιοδικών, ανέτρεξα σε μερικές δεκάδες ανθολογίες από τη βιβλιοθήκη μου και προμηθεύτηκα άλλες, για να θυμηθώ τα αγαπημένα μου ποιήματα, να ανακαλύψω άλλα και έτσι να μοιραστώ μαζί σας αυτόν τον αμύθητο πλούτο της ψυχής.
Εκτός από τις θεματικές ανθολογίες, σκοπός μας ήταν να παρουσιάσουμε ξεχωριστά σημαντικούς ποιητές, ιδίως εκείνους που είναι λιγότερο γνωστοί έξω από τον στενό ποιητικό κύκλο. Επίσης, να σας γνωρίσουμε αξιόλογους νέους ποιητές, την ελπίδα και το μέλλον. Αυτό έχει ήδη γίνει για αρκετούς ποιητές και θα συνεχιστεί με ειδικά αφιερώματα σε πολλούς άλλους. Με τον τρόπο αυτό, συνεχίζουμε με τη δική μας οπτική τις άλλες αξιόλογες προσπάθειες ανθολόγησης που έχουν γίνει στο διαδίκτυο.
Το ιστολόγιο φέρει ένα δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα, υπήρξε όμως, έως πριν έξι χρόνια περίπου, αποτέλεσμα ομαδικής εργασίας. Συνεχίζω μόνος μου από τότε. Τα ποιήματα συνοδεύονται, σχεδόν πάντα πλέον, από πίνακες ζωγραφικής, εικόνες, σχέδια ή φωτογραφίες. Το ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου στη στήλη «Το ποίημα που διανυκτερεύει», όπως και το δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα της ανθολογίας, εκφράζουν τον αγωνιζόμενο άνθρωπο και το πνεύμα του ιστολογίου. Δραστικό αντίδοτο, ελπίζω, στη μοναξιά που ενεδρεύει μέσα μας.
Μερικούς μήνες μετά την αρχή αυτής της προσπάθειας, είχαμε τη χαρά να γίνει βασική συνεργάτιδά μας η πολύτιμη Τζούλια Φορτούνη. Η Τζούλια ανέλαβε να επιλέγει πίνακες και συνθέτει εικόνες για τα ποιήματα της ανθολογίας - μια πρωτότυπη δημιουργική εργασία. Τη Τζούλια διαδέχτηκε στον τομέα αυτό μια άλλη φίλη από την Αθήνα, η Γιάννα Αγγελοπούλου. Εδώ και έξι χρόνια περίπου, την εργασία αυτή έχω αναλάβει εγώ προσωπικά.
Βασικός συνεργάτης του ιστολογίου υπήρξε και ένας παλιός μου φίλος, ο ζωγράφος και λογοτέχνης Ντίνος Παπασπύρου. Κατά διαστήματα είχαμε τη βοήθεια και άλλων φίλων της ποίησης.
Μετά λοιπόν περισσότερους από 500 ποιητές με περισσότερα από 5.000 ποιήματα σε 14 θεματικές ενότητες, έχω πια συνειδητοποιήσει ότι το έργο αυτό δεν πρόκειται να τελειώσει. Δεν θα τελειώσει ποτέ γιατί η ποίηση δεν τελειώνει ποτέ. Δεν έχουν ακόμα ανθολογηθεί πολλοί σημαντικοί ποιητές και η ανθολόγηση άλλων δεν είναι πλήρης. Και το κυριότερο, παρά την παραδοσιακή μικροψυχία και μεμψιμοιρία στον τόπο μας, η ελληνική ποίηση γνωρίζει στις μέρες μας μια πρωτοφανή άνθιση.Οι παλιότεροι ποιητές δημοσιεύουν το έργο της ωριμότητάς τους ενώ εμφανίζονται συνεχώς αξιόλογοι νέοι ποιητές. Μέσα στην κοπριά φυτρώνουν εξαίσια λουλούδια.
Η έρευνα λοιπόν θα συνεχιστεί, παρά τη γενικότερη σοβαρή μείωση στην κίνηση των ιστολογίων, και θα προστεθούν στις ανθολογίες πολλοί ποιητές και πολύ περισσότερα ποιήματα. Με μοναδικό κριτήριο την ποιότητα. Πρόκειται ασφαλώς για μια φιλόδοξη προσπάθεια, ιδίως αν ληφθούν υπόψη οι τεχνικοί περιορισμοί ενός απλού ιστολογίου αλλά και ο περιορισμένος χρόνος που εγώ διαθέτω. Και κάτι ακόμα, νομίζω ιδιαίτερα σημαντικό. Η αγάπη όλων μας για την ποίηση δημιουργεί φιλικούς δεσμούς με ξεχωριστούς ανθρώπους που, πιθανότατα, δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουμε από κοντά. Παράδειγμα η συνεργασία μου με τα άλλα μέλη της παρέας που υπήρξε σχεδόν αποκλειστικά ηλεκτρονική και τηλεφωνική. Και οι πολλοί κάτοχοι άλλων ιστολογίων που έχουν γίνει τακτικοί αναγνώστες μας. Νομίζω ότι αυτή είναι μια άριστη συστατική επιστολή για τη λειτουργία του διαδικτύου.
Ευχαριστώ θερμά τη Τζούλια, τη Λίνα, τη Γιάννα και τον Ντίνο, σας ευχαριστώ όλους.
Τόλης Νικηφόρου
8 σχόλια:
Μπράβο, Χαρά.
Τόλη, μια μικρή αντιλόπη μόλις κοκκίνησε. Δεν είναι τίποτα. Το μέσα μου παιδί. Να 'ξερες από πόσα κύματα πέρασε αυτό το ποίημα για να φτάσει σε αυτήν εδώ τη μορφή του. Από το 2010 το πάλευα. Τι σου λέω όμως. Εσύ ξέρεις πολύ καλά πόσο βασανιστική διαδικασία μπορεί να είναι ενίοτε αυτή του γράψιματος. Και το "ενίοτε" λίγο είναι. Να προσπαθεί κανείς να αποτυπώσει την αρχική εικόνα που είχε πλάσει το μυαλό του. Την αλήθεια της εικόνας και την εικόνα της αλήθειας (του γράφοντος αν μην τι άλλο).
Σ' ευχαριστώ για το "μπράβο".
Κίνητρο και δέσμευση για να προχωρήσω όσο το δυνατόν πιο πιστή και αφοσιωμένη.
Σε φιλώ.
Γλυκιά μου Χαρά, πάντα να γράφεις τέτοια ποιήματα για να τα επαινώ εγώ κι εσύ να κοκκινίζεις (τόσο σπάνιο αυτό). Γιατί το μέσα μας παιδί είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε ως ποιητές και ως άνθρωποι.
Το ποίημα είναι ένα διαμάντι από τα ορυχεία της ψυχής και χρειάζεται μετά επεξεργασία για να δώσει όλη τη λάμψη και την ομορφιά του. Αυτό έκανες κι εσύ και χαίρομαι που έχεις πλήρη επίγνωση της δημουργικής διαδικασίας. Ο κόσμος, το μέλλον, η ζωή σου ανήκει. Σε φιλώ.
Υπέροχο!!!
(Παρότι είχε περάσει αυτή η ανάρτηση, γύρισα πίσω γιατί δεν μπορούσα να μην αφήσω αυτή τη λέξη εδώ με τα θαυμαστικά της, σαν να ένοιωθα αλλιώς ότι θα το αδικούσα!)
Όσο αισιόδοξη και να ήταν η μικρή ατίθαση και άγρυπνη αντιλόπη, δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι η απήχηση των ποιημάτων της θα έφτανε ως τα άστρα. Χαίρομαι λοιπόν πολύ κι εγώ για τη Χαρά και σε ευχαριστώ, κορίτσι του διαστήματος.
...ας τιμήσουμε λοιπόν όπως μπορούμε τούτη την αιματηρή επικονίαση. Ες αεί! Χαρά μου πολύ όμορφο!
Μας αρέσει η ποίηση και μας αρέσει το λιβάδι που ονειρεύεται μες στην ομίχλη και διαβάζουμε περισσότερη ποίηση. Ευχαριστούμε!
Καλωσόρισες, Blur, σε ευχαριστούμε. Κι εμένα μου άρεσαν οί θολές ιστορίες σου. Εξ άλλου η ίδια η ζωή είναι μία κατεξοχήν θολή ιστορία. Καλό φθινόπωρο.
Δημοσίευση σχολίου