Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2013

Σαν μικρός θεός


Εσύ πάντα στο κέντρο, και πλάι σου
Πρωτάκια να τιτιβίζουν ασταμάτητα
Νιώθεις κάπως σαν μικρός θεός
Ένας Χριστός που ξαναζεί τα γήινα
Ή το λιγότερο σαν ένας άνθρωπος
Που ξέχασε προσωρινά
Μιαν αγάπη που δεν γύρισε
Ένα βιβλίο που δεν τυπώθηκε
Ή μια ζωή που πήγε χαράμι

Παναγιώτης Γούτας
από την ανέκδοτη συλλογή Πάλι διπλές ήφερα;

6 σχόλια:

IZA είπε...

Απ'ότι κατάλαβα ο ποιητής είναι συνάδερφος. Συμφωνώ απόλυτα με όσα γράφει και σ' αυτό το ποίημα, μα και στα προηγούμενα. Η αθωότητα, ο αυθορμητισμός η άδολη αγάπη που σου δείχνουν τα πρωτάκια σε κάνουν να ξεχνάς τα πάντα, να γλυκαίνεις σαν άνθρωπος. Αισθάνεσαι όμως και τη μεγάλη ευθύνη που έχεις απέναντι τους όχι μόνο στο τι θα τους μάθεις αλλά και στο πως δε θα τσαλακώσεις τη φαντασία τους και τη χαρά τους μέσα από την καθημερινή (σκληρή) κάποιες φορές σχολική πραγματικότητα.

Poet είπε...

Πράγματι συνάδερφός σου είναι, Μαρία μου. Συμφωνώ όμως κι εγώ μαζί σου και μαζί του και γι' αυτό ήδη ανάρτησα τέσσερα ποιήματά του για την αθωότητα και θα αναρτήσω ένα ακόμη για να κλείσει ο κύκλος.

Εγώ είμαι βέβαια μεγαλύτερος (πάω στην Πέμπτη Αταξία της κυρίας Τζούλιας στο 5ο Δημοτικό Χαϊδαρίου) αλλά θυμάμαι καλά την εποχή που ήμουνα πρωτάκι.

Τυχερούληδες εσείς που ζείτε μέσα στην ομορφιά και την αθωότητα, τυχερά και τα παιδιά που έχουν δασκάλους σαν κι εσάς.


55fm είπε...

Κρατάω την τύχη και την ομορφιά Τόλη μου,έτσι για να πάει καλά η χρονιά!
Φιλιά πολλά!

Poet είπε...

Να πάει καλά η χρονιά, Όλγα μου !! Η δική μου τύχη ήταν ότι μου είπε τα κάλαντα παραμονή Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς ένα τρίχρονο ξανθό αγγελούδι από τον πάνω όροφο. Τι παραπάνω μπορεί να ζητήσει κανείς; Σε φιλώ.

Margo είπε...

Πολύ τρυφερό όπως και τα προηγούμενα ποιήματα, ενός σίγουρα πολύ ξεχωριστού δάσκαλου :-)

Poet είπε...

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, Μαρία μου.