(ζωγραφιά του 12χρονου εγγονού του ζωγράφου Ντίνου Παπασπύρου)Η Εβελίνα από την Αλβανία
Δεν έχει πατέρα
Δεν έχει μητέρα
Ζει με τον αδελφούλη της και
Τον παππού και τη γιαγιά της
Κάθε πρωί, εφτά και κάτι,
Ζωγραφίζει κάτι παράξενα μοβ λουλούδια
Τονίζοντας σχολαστικά τα περιγράμματα
Κι ύστερα, εν ριπή οφθαλμού
Τα μουντζουρώνει με μαύρο μολύβι
Και τα σκίζει.
Σκίζει χαρτιά φωτοτυπίας
Σκίζει κόλλες από το ντοσιέ της
Σκίζει σελίδες ολόκληρες
Συνέχεια σκίζει
Με ανεξήγητη μανία
Κινήσεις σχεδόν δαιμονικές
Η Εβελίνα από την Αλβανία
Σκίζει τις ζωγραφιές της
Κάνοντας κομμάτια
την καρδιά μου
Παναγιώτης Γούτας
από την ανέκδοτη συλλογή Πάλι διπλές ήφερα;
Αναρτήσεις
17 σχόλια:
Στο σημείο αυτό ολοκληρώνεται η ανθολόγηση των ποιημάτων του Παναγιώτη Γούτα. Χαίρομαι ειλικρινά για την πολύ καλή ανταπόκριση των αναγνωστών του ιστολογίου. Χαίρομαι ακόμη γιατί αναδύθηκε στο φως η ποιητική ιδιότητα ενός αξιόλογου πεζογράφου και κριτικού, χαίρομαι γιατί προστέθηκε ένας ποιητής στη μεγάλη κοινότητα των θλιμμένων ανθρώπων που χαμογελάνε.
Ο Παναγιώτης Γούτας με παρακάλεσε, επειδή εκείνος δεν έχει τη δυνατότητα παρέμβασης στο blog, να ευχαριστήσω εκ μέρους του όλους όσους σχολίασαν τα ποιήματα (αλλά και όλους τους αναγνώστες) και να τους στείλω την αγάπη του και τα χρόνια πολλά του.
Λόγω ατυχών συγκυριών δεν σχολίασα τις τόσο οικείες (λόγω δουλειάς)και όχι μόνο, ποιητικές εικόνες του Παναγιώτη Γούτα. Έστω και στο τελευταίο ποίημα όμως προλαβαίνω να πω πως μου αρέσει αυτή η ποίηση... Όχι γιατί μου είναι γνώριμες οι στιγμές της, αλλά γιατί οι λέξεις αναβλύζουν κατευθείαν από την κλεμμένη αθωότητα των παιδιών. Και μετέχω κι εγώ αυτής της μεγάλης ευλογίας...
Εκ πεποιθήσεως, δεν μπορώ να αντισταθώ στις παιδικές ζωγραφιές, όμως αυτή εδώ είναι καταπληκτική.
Συμπληρώνει αρμονικά τους στίχους, που θυμίζουν ποιητικό ...μαγικό ρεαλισμό! (Συχνό φαινόμενο στα σχολεία αυτό που περιγράφεται τόσο τρυφερά στο ποίημα.)
κ.κ.
H ζωγραφιά του Παναγιωτάκη υπέροχη!Έχει πάρει το ταλέντο του παππού το παιδί!Το ποίημα έγραψε στην ψυχή μου Τόλη μου!Σε γλυκοκαληνυχτώ.
Ορίστε λοιπόν, εμφανίστηκε και η δασκάλα μου, τι άλλο θέλεις, Παναγιώτη; Άλλη τυχερούλα αυτή !! Το αναγνωρίζει πάντως.
Η κοινότητα των εκπαιδευτικών έχει την τιμητική της τελευταία. Και το χαιρόμαστε κι εμείς τα μαθητούδια.
Και μια συμβουλή (ως μεγάλος τώρα). Ας κλέβουμε όσο περισσότερη μπορούμε από την αθωότητα των παιδιών. Από τα λογάκια τους, από τα χαμόγελά τους, από τις ζαβολιές τους. Δεν τα πειράζει καθόλου, μα καθόλου. Και είναι ευεργετικό για μας. Εγώ τουλάχιστον δεν γνωρίζω άλλο παράδεισο.
Μου έχουν κάνει κι εμένα τα παιδιά την τιμή να ζωγραφίσουν για τα ποιήματά μου, σχεδόν ανώνυμη δασκάλα κ.κ. Έχεις δίκαιο βέβαια.
Να σου πω πώς παίρνω εγώ μια γεύση από μαγικό ρεαλισμό. Στέκομαι και χαζεύω τα παιδιά πίσω από τα κάγκελα όταν περνάω έξω από νηπιαγωγείο ή δημοτικό σχολείο.
Παναγιώτης και Παναγιωτάκης, μόλις τώρα συνειδητοποίησα τη σύμπτωση, Όλγα-Ουρανία μου. Ε, καλά, ο μικρός είναι η αδυναμία του Ντίνου. Και δικαίως.
Υπήρξα κι εγώ πληγωμένο παιδί και μπορώ να καταλάβω την Εβελίνα καλύτερα. Να την νιώσω. Καληνύχτα, γλυκιά μου.
Βεβαίως και έχω δει τις υπέροχες ζωγραφιές, που έκαναν για σας τα παιδιά, ποιητή μου. Μου έδωσαν μάλιστα και ιδέες για τα εικαστικά, που ενθουσίασαν και τη ζωγράφο φίλη μου.
Άλλωστε, πολλά ποιήματά σας έχουν τόσες εικόνες, που τα κάνουν ιδανικά για ζωγραφική.
Ακόμα, όσα από τα ποιήματά σας είναι γραμμένα με την ματιά του παιδιού, έχουν ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου.
Καλημέρα!
κ.κ.
«... κρύβω μέσα μου ένα παιδί
απαρηγόρητο
θα θα 'θελε να φτιάξει τη ζωή
στα μέτρα της καρδιάς του»
Καλημέρα, φίλη μου κ.κ., σ'ευχαριστώ.
Yπέροχοι οι στίχοι, ειδικά όταν τους διάβασα για δεύτερη και τρίτη και ακόμα για μια φορά έβαλα στην θέση της εμένα ... έσκισα πολλές φορές τα τετράδια που έγραφα, τις ζωγραφιές που έκανα ξορκίζοντας τα συναισθήματα από τις παιδικές μου μνήμες και μετά όταν απέκτησα τζάκι έκαψα ότι είχε απομείνει μαζί με φωτογραφίες ξορκίζοντας ότι πέρασε ... ίσως κι αυτό το παιδί πετούσε το παρελθόν μέσα από τις μουτζουρωμένες σελίδες...ετοιμάζεται για το μέλλον .
E, βέβαια, το Λεβίνα από το Εβελίνα απέχει μόνο ένα έψιλον.
Θα έλεγα πάντως ότι τα παιδικά μας χρόνια δεν σκίζονται και δεν εξαφανίζονται. Ούτε εξορκίζονται. Τα τραύματά τους είναι ισόβια και καθορίζουν την ενήλικη ζωή μας. Καθώς μάλιστα η προσωπικότητα του ανθρώπου διαμορφώνεται στα πρώτα πέντε ή εφτά χρόνια της ζωής του (the formative years).
Ελπίζω εσύ, Λεβίνα μου, να είσαι η εξαίρεση. Γιατί εγώ ανήκω στον κανόνα, εγώ παραμένω πάντα εκείνο το παιδί.
Σας ευχαριστώ αγαπητέ Poet για την όμορφη απάντηση και έχετε τόσο δίκιο ! Τίποτα δεν εξαφανίζεται σίγουρα ... είναι όλα στιγμές που νομίζεις πως μπορείς να απαλλαγείς από μικρούς ή μεγάλους εφιάλτες όταν καις τις αποδείξεις πως υπήρξαν όμως δεν γίνεται να κάψουμε την μνήμη ή την ψυχή!
Είχα ετοιμάσει ένα μικρό κείμενο σχετικό με την παιδική αθωώτητα που έχω δει μεγάλους να σκίζουν τα ιμάτιά τους πως διαθέτουν και την επόμενη στιγμή δεν έχουν κανένα ενδοιασμό να συκοφαντήσουν, να στιγματίσουν, να ποτίσουν φαρμάκι τους άλλους και ήρθε η απάντησή σας να με σταματήσει γιατί ένοιωσα πως θα υπάρξουν πραγματικά ευαίσθητοι άνθρωποι που θα παρεξηγήσουν τα λεγόμενά μου.
Κι έτσι θα μείνει στα χαρτιά κι αυτή η αγανάκτηση μέχρι να καεί κι αυτή στην φωτιά του τζακιού.
Σας στέλνω μια ηλιόλουστη Καλημέρα και καλό σας Σαββατοκύριακο !
Νομίζω ότι έκανες καλά, αγαπητή Λεβίνα (επιμένω στον ενικό γιατί έχει κατά κάποιο τρόπο καθιερωθεί στα ιστολόγια και γιατί εμένα μου πάει περισσότερο). Υποκριτές θα υπάρχουν πάντα αλλά οι γενικεύσεις σίγουρα αδικούν πολλούς άλλους.
Όποτε αντέδρασα οργισμένα, το μόνο που πέτυχα ήταν να χάσω το δίκιο μου.
Ευχαριστώ, καλό Σαββατοκύριακο (όσο απομένει).
Το παιδί και ο τρόπος που βιώνει τον σκληρό μας κόσμο. Από τόσο νωρίς βιώνει την μεγαλύτερη απώλεια...
Καημένη Εβελίνα !! Ας ελπίσουμε να είναι τυχερή αργότερα, με κάποιο τρόπο να αντισταθμιστεί η φοβερή απώλεια.
Συγκινητικό ποίημα!
Πολύ συγκινητικό, Γιώργο μου.
Δημοσίευση σχολίου