(photo by pamba_deviant art)
Παρά τις τόσες προειδοποιήσεις να παραιτηθώ
απ' την αγαπημένη μου συνήθεια
εγώ επέμενα πως με τον τρόπο αυτό
θα διαλευκάνω μια για πάντα το μυστήριο.
Παλιά υπόθεση - ως γνωστόν - η αφηρημάδα
γι' αυτό κι εγώ θα μάζευα τριγύρω μου
ό,τι οι άλλοι κάποτε για λόγους ανεξήγητους
το είχανε ξεχάσει:
Ένα σακκάκι, μιαν ομπρέλα, ένα κασκόλ.
Κάποιον απλήρωτο λογαριασμό.
Την τηλεφωνική γραμμή ανοιχτή.
Της προηγούμενης βραδιάς τον εφιάλτη.
Τα απλωμένα ασπρόρουχα στην καλοκαιρινή βροχή.
Το χάπι για τον ίλιγγο.
Τα σπίρτα τους και τον φακό.
Το δρύινο συρτάρι κλειδωμένο.
Τα λόγια τους απ' το θεατρικό.
Το παρελθόν μαζί με τ' όνομά τους.
Την κρυψώνα και το παρασύνθημα.
Την επέτειο.
Μα, απ' όλα πιο πολύ ...
Τον δρόμο να επιστρέψουνε στο σπίτι.
Τον όρκο.
Την υπογραφή.
Τα δακτυλικά αποτυπώματα
στο πόμολο επάνω.
Ευτυχία - Αλεξάνδρα Λουκίδου
από τη συλλογή Το επιδόρπιο, 2012
Αναρτήσεις
8 σχόλια:
Ωραίο ποίημα.
Συλλέκτρια κι εγώ στιγμών, ήχων, στίχων και όλων των καθημερινών μικρών ασήμαντων πραγμάτων, νιώθω να ταυτίζομαι με την ποιήτρια, έχοντας στη συλλογή μου κ α ι αναμνήσεις προσώπων αγαπημένων.
(Τα δακτυλικά αποτυπώματα
στο πόμολο επάνω.)
ΥΓ. Μου αρέσουν ιδιαίτερα το "Ιντερμέδιο" και οι "Βελόνες" (Όροφος μείον ένα) της καλής ποιήτριας από καμιά εικοσαριά ποιήματά της που βρήκα εδώ κι εκεί.
κ.κ.
Κάπως ένιωσα...
Τόλη μου,κάτι μου είπε αυτό το ποίημα,όμως δεν μπορώ να το προσδιορίσω,γιατί άραγε?
Φιλιά πολλά φίλε!
Η μνήμη είναι επιλεκτική. Ξεχνάνε ότι μας πόνεσε, όσους μάταια περιμέναμε, υποσχέσεις που λάβαμε και δώσαμε... Πολύ βαριά για κάποιον μια τέτοια συλλογή..
Την καλησπέρα μου στην όμορφη παρέα.
Και ποιος δεν ταυτίζεται με την ποιήτρια, καλή μου κ.κ.; Διαβάζοντας το ποίημα για μια φορά ακόμη, μου ερχόταν στο μυαλό η δική μου συλλογή, συλλογή κυρίως από χαμόγελα, ματιές, αγγίγματα, που είναι ταυτόχρονα πολύτιμα και αφάνταστα οδυνηρά στη μνήμη.
Ναι, μας βρίσκεις όλους εδώ κι εκεί. Βρίσκεις και γεύεσαι σταγόνες από το αίμα μας σκόρπιες στο διαδίκτυο.
Ίσως γιατί πονάει, Όλγα μου. Ίσως γιατί η Ευτυχία φέρνει στο προσκήνιο πράγματα που χρόνια έχουμε εναποθέσει σε ιερές κρυψώνες της μνήμης. Σε φιλώ, καλό βράδυ.
Δεν μπορούμε όμως να ξεχάσουμε, Μαρία μου, εκείνους που αγαπήσαμε και χάθηκαν για πάντα. Σαράντα χρόνια μετά τον θάνατό του, χοροπηδάει η καρδιά μου όταν βλέπω από μακριά κάποιον που μοιάζει με τον πατέρα μου. Ναι, είναι βαριά η συλλογή, βαριά αλλά ανεκτίμητη.
Καλό βράδυ, γλυκιά μου.
Σε ευχαριστώ και σε διπλοφιλώ!
Τόλη μου,με κάλυψες...
Χαίρομαι, Όλγα μου, και σου στέλνω την αγάπη μου. Καλό βράδυ, γλυκιά μου.
Δημοσίευση σχολίου