Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

Tόλης Νικηφόρου, τρία ποιήματα

 ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΣΚΗΝΗ 2012
 Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΆ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΑΠΌ ΤΟ 1912 ΩΣ ΣΗΜΕΡΑ
(Διοργάνωση περ. Εντευκτήριο και Δήμος Καλαμαριάς)

9 σχόλια:

Poet είπε...

Για να παρακολουθήσετε καλύτερα την ανάγνωση, θα πρέπει να διακόψετε τη μουσική στο κάτω μέρος του ιστολογίου.

Αγγελικούλα είπε...

Αγαπημένα ποιήματα, αγαπημένε ποιητή!
Καλή σου μέρα.

θωμαή είπε...

στην ποίηση που δεν υπάρχουν αρκετές λέξεις να την συγχαρούν μα μόνο η λαχτάρα να την διαβάζεις κάθε μέρα

καλημέρα

Poet είπε...

Είναι τρομερά δύσκολο να διαλέξεις τρία ποιήματα από συνολικά 500 περίπου, Αγγελικούλα μου. Πρόκειται λοιπόν απλώς για τρία ποιήματα από εκείνα που ιδιαίτερα αγαπώ. Και χαίρομαι που είναι και δικά σου αγαπημένα.

Poet είπε...

Αυτή η λαχτάρα είναι και η μεγαλύτερη ανταμοιβή του ποιητή, Θωμαή μου. Τα τρία ποιήματα είναι εδώ όπως και τα 2.000 στη διάθεση όλων σας.

Καλό απόγευμα.

Ανώνυμος είπε...

Η "Ουτοπία αναρχικού λούστρου" και η "Συνέπεια 2"
(Μέσα μου ζουν κι ανασαίνουν δυο άγριοι πεινασμένοι λύκοι...),
που με πήγε συνειρμικά στον πρόωρα χαμένο (αγαπημένο)
Αργύρη Χιόνη (Ένας λύκος αισθηματίας),
είναι τα πρώτα ποιήματα που με καταγοήτευσαν οι εικόνες
και η ουσία τους (ανήκουν στα..."φακελωμένα").
Και τα άλλα δύο ποιήματα μού είναι εντελώς οικεία, βεβαίως.

Το να διαβάζω ποίηση είναι μια βαθύτερη ανάγκη παιδιόθεν,
τόσο σημαντική για μένα, όσο ο αέρας που ανασαίνω...

ΥΓ. Ευχαριστώ για το μέιλ.
Θα απαντήσω οσονούπω...

κ.κ.

Poet είπε...

Καλησπέρα, πρώην ανώνυμη φίλη μου (δεν θα αναφέρω το μικρό σου όνομα παρά μόνο αν εσύ μου το επιτρέψεις).

Το ποίημά μου Συνέπεια, 2 γράφτηκε σε μια εποχή πολιτικής στράτευσης για μένα. Όχι ότι δεν νιώθω έτσι και τώρα. Απλώς οι συνθήκες δεν με εμπνέουν, διερωτώμαι σε ποιον να απευθυνθώ και τι νόημα έχει πλέον η συνέπεια μέσα στο γενικότερο μπάχαλο που παρακολουθούμε καθημερινά.

Ο Αργύρης Χιόνης είναι και δικός μου αγαπημένος ποιητής. Το ποίημά του διανυκτερεύει πάνω δεξιά εδώ και μήνες. Μάλιστα, έτυχε να μοιραστούμε ένα κρατικό βραβείο. Λυπήθηκα πραγματικά που τον χάσαμε.

Χαίρομαι που το Λιβάδι είναι πολύτιμο για την ανάσα σου. Καλό βράδυ.


Ανώνυμος είπε...

Ξέρω πως έχετε πάρει εξ ημισείας το κρατικό βιβλίο,
του 2009 νομίζω, με τον Αργύρη Χιόνη.
και καμαρώνω κάθε φορά το διανυκτερεύον ποίημά του ,
ένα μικρό φωτάκι μέσα στη νύχτα που μας περιβάλλει...

Η συνέπεια α ξ ί ζ ε ι και μόνο για έναν άνθρωπο
στον κόσμο, (που σίγουρα δεν είναι μόνο ένας),
όσο α ξ ί ζ ο υ ν και οι ποιητές στους τόσο μίζερους καιρούς,
ακόμα κι αν έχουν έστω μόνο έναν αποδέκτη.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ
ΜΕ ΚΙΤΡΙΝΑ ΜΕΓΑΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Ο ποιητής κύριοι περισσεύει!
Μου το ’παν οι τσιγγάνες ένα βράδυ.
Μου το ’χε πει κ’ η μάνα μου παλιότερα:
«Πρόσεξε, πρόσεξε σ’ αυτό τον κόσμο που σ’ έφερα.
Στο λέω για το καλό σου, παιδάκι μου,
CINTURATO υπάρχει μόνο PIRELLI».
Μα εγώ δεν την άκουσα.

(Λευκοπλάστης για Μικρές και Μεγάλες Αντινομίες – 1971)

Χαιρετώ σας!


κ.κ.

Poet είπε...

Σε γενικές γραμμές θα συμφωνήσω μαζί σου, κ.κ. Πώς θα είχα γράψει 29 βιβλία ως τώρα αν δεν ήμουν συνεπής στη ζωή μου; Συνεπής στην εσωτερική μου εντολή, σε αυτό που ήμουν. Στη λογοτεχνία αλλά και σε άλλους σημαντικούς τομείς.

Μπορείς να φανταστείς έναν κόσμο χωρίς ποιητές; Χωρίς ζωγράφους, χωρίς μουσικούς, χωρίς δημιουργικούς ανθρώπους; Δεν περισσεύει λοιπόν κανείς στο απέραντο μωσαϊκό του κόσμου. Ιδίως εκείνοι που ονειρεύονται την ουτοπία.

Καλό απόγευμα.